W erze paleozoicznej w skład Gondwany oprócz Ameryki Południowej wchodziła Afryka, Antarktyda, Australia, Madagaskar, półwysep Dekan i Półwysep Arabski. W mezozoiku, a konkretnie na przełomie triasu i jury, nastąpił rozpad tego prakontynentu, który umożliwił powstanie m.in. Oceanu Atlantyckiego i odrębnego lądu Ameryki Południowej. Poszerzanie się dna oceanicznego w rezultacie tzw. ekspansji dna oceanicznego spowodowało przesuwanie się kontynentu ku zachodowi. Natomiast w wyniku kolizji kontynentu południowoamerykańskiego z płytami oceanicznymi Pacyfiku przesuwającymi się w przeciwnym kierunku powstały Andy. Przekonującym świadectwem wędrówki kontynentu może być ożywiony wulkanizm w Andach i częste trzęsienia ziemi nie tylko w Andach, ale również pod dnem Pacyfiku.
Brazylia położona jest na obszarze południowoamerykańskiej platformy prekambryjskiej, której krystaliczne, zmetamorfizowane skały tworzą rozległe wyniesienia, np. tarcza gujańska, w której występują bogate złoża złota, czy tarcza brazylijska. W obrębie tych wyniesień prekambryjskie skały krystaliczne wychodzą na powierzchnię, gdzie stają się przedmiotem intensywnej eksploatacji, obróbki i transportu do nowych terenów budowlanych, głównie wielkich miast, nie tylko Brazylii, ale również na innych kontynentach.
Płaskowyż Atlantycki ciągnie się wzdłuż wybrzeża pasem o szerokości od 100 do 650 km. Wyżyna Brazylijska opada stromą krawędzią ku Oceanowi Atlantyckiemu. Jednak na niektórych terenach można obserwować rozległe piaszczyste plaże. Jedną z najbardziej spektakularnych jest Morro Branco, powstała na skutek erozji okolicznych piaskowców. Wejście na nią prowadzi bezpośrednio poprzez wyrzeźbiony w skale przez siły natury labirynt, mieniący się licznymi kolorami. Kończy go wąskie przejście na plażę i rozległy klif, w którym obserwować można m.in. warstwy bogate w związki żelaza. Blisko Morro Branco, również przy piaszczystej plaży, choć pozbawionej klifowej oprawy, rozwinął się jeden z najbardziej znanych brazylijskich kurortów wypoczynkowych, Fortaleza. Metropolia słynie z kamiennych oblicowań współczesnych, reprezentacyjnych budynków, nadmorskiego centrum atrakcji turystycznych tak kulturowych, jak i przyrodniczych, wreszcie z faktu rozgrywania spotkań w ramach mundialu 2014 na gruntownie przebudowanym stadionie Castelão, który do niedawna dzierżył prym wśród brazylijskich stutysięczników.
Fortaleza jest jednym z pięciu najważniejszych miast w Brazylii. Położona jest w północno-wschodniej części kraju nad Oceanem Atlantyckim. Z geologicznego punktu widzenia Fortaleza powstała na obszarze amerykańskiej platformy krystalicznej wieku prekambryjskiego, która zbudowana została ze skał metamorficznych, głównie gnejsów, migmatytów, łupków kwarcowo-serycytowych, fyllitów, które często poprzecinane są ogromnymi intruzjami granitoidów.
Wokół Fortalezy kwitła uprawa trzciny cukrowej, która do dzisiaj stanowi główną uprawę na tym terenie. Obecnie można zwiedzać stare hacjendy, jeszcze z czasów niewolnictwa, gdzie eksponowane są m.in. potężne granitowe kamienie żarnowe.
Położenie Fortalezy blisko wychodni skał platformy prekambryjskiej, głównie gnejsów i granitów, znajduje odzwierciedlenie w wystroju architektonicznym miasta. Większość gmachów, tych starszych, jak i współczesnych oblicowanych jest różnie obrobionymi płytami z gnejsów, rzadziej z granitu. Kamienne elewacje nadają nadbrzeżnej zabudowie Fortalezy wygląd godny, wręcz wspaniały, będący namiastką potęgi, bogactwa, wielkości i chwały. Jednak już w niewielkiej odległości od morza życie zatrzymało się, sądząc po zastanej infrastrukturze i warunkach egzystencji mieszkańców, prawdopodobnie na przełomie XIX i XX wieku.
Warto jeszcze wspomnieć, że w 1784 r. zawinął do brzegów Brazylii Maurycy Beniowski, a w latach 1836–37 brazylijską dżunglę badał Edmund Strzelecki (1797–1872). Początek osadnictwa polskiego w Brazylii przypada na rok 1871. Natomiast polscy koloniści pojawili się w Brazylii już w latach 1824–1829 wraz z falą emigracji niemieckiej. Byli to mieszkańcy Śląska, Pomorza i Wielkopolski z ówczesnego zaboru pruskiego.
Wyróżnienia przyznano w dwóch kategoriach. Laureaci trzeciej edycji konkursu (Krajobraz, Architektura, Projekt) zostaną uhonorowani podczas uroczystej ceremonii zaplanowanej podczas targów Marmomacc 2014. Organizatorem i pomysłodawcą konkursu „Landscape, architecture and stone design” jest Veronafiere oraz Stowarzyszenie Architektów Prowincji Werona. Przedsięwzięcie koordynowane przez dwójkę architektów – Vincenzo Pavano i Laurę De Stefano – ma zachęcać architektów, inżynierów i projektantów do wykorzystywania kamienia naturalnego. Konkurs jest skierowany głównie do absolwentów wydziałów architektury, inżynierii, projektowania lub pokrewnych, którzy ukończyli trzy- lub pięcioletnie studia. 
Jak czytamy w komunikacie, przy ocenie nadesłanych zgłoszeń jury kierowało się ich kreatywnością i oryginalnością, stopniem innowacyjności, zastosowaniem nowych rozwiązań konstrukcyjnych, właściwościami technologicznymi i produkcyjnymi, a także wykorzystaniem kamienia naturalnego. Wręczenie nagród twórcom wyróżnionych projektów nastąpi podczas uroczystej gali zorganizowanej w pawilonie numer 1 wewnątrz Marmomacc & Abitare il Tempo.
W tej kategorii pierwszą nagrodę otrzymała Brunella Popolizio, absolwentka Uniwersytetu w Rzymie, która studiowała na wydziale architektury w roku akademickim 2012/2013. Tytuł pracy dyplomowej: „Materia: Park jaskiń” (Matera: The cave park) tyczy się rekonstrukcji starożytnej drogi Via Appia i promocji rolniczego przeznaczenia regionu.
Drugie miejsce zajął Simone Barbi, autor nowej koncepcji klasztoru Sant’Antimo. Tytuł pracy dyplomowej brzmi: „Milczący kamień” (Stone sciences). Simone jest absolwentem architektury Uniwersytetu w Florencji w roku akademickim 2012/2013. Zdaniem kapituły konkursowej projekt ten wyróżnia się harmonią i szacunkiem dla charakterystyki opactwa Sant’Antimo. Charakteryzują go proste kształty, zwłaszcza korzystanie z naturalnego oświetlenia i niezwykle sugestywne podkreślenie klasztornej funkcji gmachu. Wykorzystanie w projekcie kamienia, często na przemian z betonem i drewnem, ma podkreślić ścisły związek między wzorem i historią tego miejsca.
Davide Licci, Ezio Localzo, Laura Pilone, Ilaria Santoro, Antonia Scarimbolo i Mariana Soricelli – absolwenci wydziału architektury na uniwersytecie w Bari, w roku akademickim 2011/2012 – to autorzy dogłębnej analizy sposobu budowania starożytnych kamiennych budynków w Salento. Przeprowadzone badania stanowią podstawę metodologii interwencyjnej integracji miejskiej. Zdaniem jury skala działania jest zgodna z charakterem istniejących osiedli, łączy je skutecznie z wykorzystaniem miejscowego kamienia Carparo, używanego w blokach do celów konstrukcyjnych i ozdobnych. 
W kategorii „Projekt” przyznano specjalne wyróżnienie dla Andrei Giovanni Dal Prete za „Rewolucję w świecie projektowania kamienia”. Andrea jest absolwentką School of Design Politechniki w Mediolanie w roku akademickim 2012/2013, tytuł jego pracy magisterskiej brzmi: „Szydełkowanie kamieniem” (Stone Crochet). Zdaniem jury praca koncentruje się na analizie wykorzystania patentu, który pozwala na przekształcenie kamienia w cienki materiał okładzin. Dzięki cienkim fornirom nic nie stoi na przeszkodzie w stosowaniu kamienia do zdobienia powierzchni zakrzywionych. Prowadzone eksperymenty, badania i testy pomagają rozszerzyć zakres wykorzystania takich aplikacji i zaproponować kilka możliwych zastosowań w dziedzinie projektowania.
Czym jest kamień? Pytanie wydaje się proste dla osoby zajmującej się jego wydobyciem, jeszcze prostsze – dla geologa, który zacytowałby jedną ze słownikowych definicji o skałach i minerałach. Z perspektywy inwestora kamień to często droższy ekwiwalent ceramicznej płytki i jeśli nie zbędny wydatek, to inwestycja w piękno i naturę w sercu domu czy obiektu użyteczności publicznej. Artysta widzi w nim bazę pod dzieło sztuki, narzędzie wyrażenia swoich wizji. Designer w kamieniu widzi wspaniały materiał do obróbki i kształtowania formy. Dla projektanta kamień to swego rodzaju błogosławieństwo. Chęć zastosowania kamienia świadczy nie tylko o dobrym guście inwestora. Pozwala projektantowi na zrealizowanie swoich najskrytszych marzeń. Dlaczego? Bo kamień jest piękny!
Odwiedziłam ostatnio Włochy. Kraj sztuki, zabytków klasy A, naszpikowany cudami architektury tej wielkiej gabarytowo i tej maleńkiej, kraj, w którym króluje kamień. Używany jest do pełnienia nawet najbardziej prozaicznych funkcji, takich jak chociażby chodnikowe płyty, samochodowe podjazdy czy krawężniki. Włoskie wille i ich mozaiki podłogowe nie mają sobie równych. Prawdziwe możliwości kamienia odnajdujemy na elewacjach kamienic, dziedzińcach pałaców, w małej architekturze, czyli fontannach i pomnikach, oraz we wspaniałych włoskich kościołach. Nie zapominam również o dziełach sztuki, które obudziły się do swojego wiecznego życia przez wybór materiału, z którego zostały stworzone. Kiedy przebywa się chwilę w kraju, który tak mocno docenił walory kamienia, dostrzec można pustkę po powrocie do miejsca, gdzie królują betonowe prefabrykaty, lastriko i dość nędzna ceramika. Zmienia się to powoli, jest nadzieja.
Dlaczego światło i kamień to burzliwa historia wnętrza? Bardzo oczywiste posadzki mogą tworzyć nieziemsko piękne i misternie wykonane wzory, powierzchnie inkrustowane kolorowym rodzajem kamienia i łączone z metalem, złotem, drewnem przedmioty użytku codziennego. Ściany wnętrz świeckich i sakralnych w całości pokryte mogą być wspaniałymi płytami kamiennymi w jednolitym kolorze bądź połączone w kolorowe wzory. Całe obiekty wzniesione mogą być ze szlachetnego materiału, jakim jest kamień. Nic nowego, można powiedzieć, zabieg sprzed tysięcy lat, jednak na wyobraźnię tak samo działał kiedyś, jak działa dziś. Nie zapominając o latach, kiedy zamiast szkła w gotyckich rozetach używano alabastru, przechodzę do opowieści o tym, jak światło i kamień są ze sobą doskonale połączone i jak nie sposób nie wykorzystać właściwości kamienia, jaką jest jego całkowita bądź częściowa przezroczystość.
Płyty z kamieni szlachetnych można zastosować jako podwójną ścianę w łazience czy recepcji hotelowej. Struktura tafli kamiennych ustawionych w pionie pozwala na użycie miejscowego światła w płaszczyźnie poziomej na przykład w bruździe pod/nad taflą albo tuż za nią i uzyskanie efektu transparentności w części lub całości kamienia – w zależności od struktury i jego rodzaju oraz koloru większej części kamienia i przerostów.
Wspominając Włochy, myślę nie tylko o spektakularnych posadzkach z wielkich katedr. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie skromne czarno-białe lub lekko piaskowe kamienne mozaiki, które zobaczyłam w zwykłych włoskich domach. Szukając materiału na posadzkę, inwestorzy coraz częściej odkrywają, że na rynku obecne jest coś więcej niż terakota i panele. Poszukujący kontaktu z naturą, materiału szlachetnego i niepowtarzalnego natrafiają na kamień naturalny. Ten wyjątkowy jest nie tylko przez swoje pochodzenie. Nie sposób znaleźć dwóch identycznych tafli zarówno w kolorze, odcieniu, jak i rysunku. Unikatowość jest w cenie i sprawia, że kamień to znowuż materiał niezwykle pożądany. W duecie ze światłem stwarza mistyczne wrażenie, a to od ostatnich dwóch lat jest wyjątkowo modne. Jakkolwiek brzmi to nieracjonalnie, myślę, że obcowanie z naturalnym kamieniem, obserwowanie gry światła i cienia w jego środku jest swego rodzaju przeżyciem nie z tej ziemi. W końcu kamień to „produkt” ognia, a światło daje nam życie, stąd może rozbudzona fantazja o alchemicznych własnościach kamienia.
|
||||||
|
||||||
Nowością tegorocznej 49. edycji targów Marmomacc było niewątpliwie połączenie targów kamieniarskich i wyposażenia wnętrz. Abitare il Tempo to spotkanie B2B dla branży dekoratorskiej, podczas której prezentowane są najlepsze propozycje materiałów, wykończeń wnętrz i wyposażenia. 
Obserwatorzy tegorocznej edycji spotkania w Weronie podkreślają fakt, że podczas Marmomacc 2014 pobito ubiegłoroczne statystyki, i to nie tylko w zakresie sprzedanej powierzchni wystawienniczej, ale również w liczbie zwiedzających. W raporcie podsumowującym tegoroczne targi mówi się o 65 tysiącach zwiedzających – to wynik o 15% lepszy niż w zeszłym roku. W czołówce gości zagranicznych największą grupę stanowili obywatele Indii. Na kolejnych miejscach uplasowali się: Niemcy, Turcy, Hiszpanie, Francuzi, Polacy. Krótko mówiąc, zainteresowanie włoskimi targami pośród rodzimych przedsiębiorców wzrosło. Czy ów fakt zwiastuje wzrost koniunktury, czy jest to li tylko efekt połączenia dwóch imprez targowych? Dziś trudno ocenić. Niektórzy z polskich przedsiębiorców wpadali tylko na chwilę na targi, a na zakupy udawali się w okolice Affii, gdzie funkcjonujące w tutejszej okolicy firmy kamieniarskie przyciągały rozlicznymi ofertami w bardzo konkurencyjnych cenach. Pośród nowości wypada odnotować propozycję firmy Cereser, która zaprezentowała walory onyksu White Diamond. Podczas uroczystego bankietu zaproszeni mieli okazję poznać logo firmy, które powstało z myślą upamiętnienia jubileuszu 50-lecia działalności w branży kamieniarskiej.
Cała powierzchnia pawilonu numer 1 i pokaźna część pawilonu nr 12 posłużyła za miejsce prezentacji Inside Marmomacc & Abitare il Tempo – zdominowanej projektami i instalacjami. Odwiedzający strefę tematyczną mogli skorzystać tu także z szerokiej oferty konferencji, warsztatów i wystaw, które pozwoliły szczegółowo przeanalizować twórcze zastosowanie kamienia naturalnego ze szczególnym uwzględnieniem projektów najsławniejszych architektów z Półwyspu Iberyjskiego. Ważnym punktem programu Marmomacc 2014 było spotkanie przedstawicieli Europejskiego Związku Kamieniarskiego Euroroc, podczas którego wybrano nowe władze. Prezesem na dwuletnią kadencję został Tobias Eckard, prezes szwajcarskiego związku kamieniarskiego. Ustępujący prezydent Ragnar Kjeserud w podsumowaniu swojej dwuletniej pracy podkreślił aktywność biura Euroroc w Brukseli, które dzięki bezpośredniemu kontaktowi z osobami decyzyjnymi w strukturach administracji Unii Europejskiej skutecznie lobbowało na rzecz firm działających w przemyśle wydobywczym i w branży kamieniarskiej. Przypomnijmy tylko, że polski Związek Pracodawców Branży Kamieniarskiej jest członkiem Euroroc od 2003 roku. 
Chiny, Indie, Turcja i Włochy to czterej najwięksi eksporterzy w branży kamieniarskiej, a ich udział w rynku międzynarodowym wynosi dziś 61%. Włosi są też liderem w branży technologicznej (1/3 rynku światowego). To tylko niektóre informacje, jakie można znaleźć w „XXV raporcie o światowym kamieniarstwie” autorstwa Carlo Montaniego. Wspomniane opracowanie powstało we współpracy z wydawnictwem Aldus i pod patronatem władz regionu Toskanii. 
Zwiększeniu produkcji (wolumen wydobytego i przetworzonego materiału osiągnął 256 mln ton, a to wzrost o ok. 5%) towarzyszy jednak postępująca koncentracja produkcji w niektórych krajach. Jak podkreśla Carlo Montani, od lat 60. ubiegłego wieku znaczenie największych czterech producentów – Chin, Indii, Turcji i Brazylii – bardzo wzrosło (z 30% do 61% całkowitej produkcji). Jeśli zaś chodzi o handel, jego wartość w 2013 r. wyniosła 22 mld dolarów, z czego 58,5% było w rękach czterech dominujących eksporterów: Chin, Włoch, Turcji i Indii. Włochy potwierdzają więc swoją istotną rolę w branżach technologii i wydobycia oraz produkcji maszyn do cięcia i obróbki (1/3 światowego rynku).
Matką najlepszych wynalazków jest zwykle potrzeba. Nie inna jest geneza naszego tytułu prasowego. Koniec XX wieku to czasy, gdy jedyną przeszkodą dla dynamicznie rozwijającej się branży kamieniarskiej w Polsce był brak rzetelnej informacji. Pomysł na profesjonalny magazyn szybko wcielono w życie, bo jeszcze w trakcie 9. Targów „Kamień” w Wałbrzychu uformowano trzon redakcji. Odtąd sześć razy do roku do grona prenumeratorów trafia najnowsze wydanie ŚK. Ponad 90 wydań w 15 lat.
A jak powstaje nasz magazyn? – ktoś zapyta. Powstaje dzięki Wam. To podczas najważniejszych wydarzeń branżowych spotykamy się z Wami „twarzą w twarz”. Pytamy o nowości, ciekawe propozycje – zawsze spotkaniu towarzyszy troska o zdjęcia. Zbieramy materiał dziennikarski z konferencji, szkoleń, imprez branżowych. Nierzadko sami inicjujemy kontakt. Wszystko zaczyna się w redakcji w Opolu. Od 23 stycznia 2012 r. można nas znaleźć w nowym biurowcu przy ul. Wspólnej 26. Z przeprowadzką do nowej siedziby w biznesowej dzielnicy przybyło okazji do spotkań z Czytelnikami – do czego też serdecznie zachęcamy. Tu też spotyka się nasz zespół: redaktorzy (naczelny i prowadzący), grafik, korektor, składacz, marketing. Zwykle na miesiąc przed kolejnym wydaniem dyskutujemy nad wyborem dominujących tematów artykułów. Gdy nie starcza czasu – urządzamy telekonferencje. Cóż, wraz z upowszechnieniem kontaktów via internet pojawia się i u nas (piszących) pokusa korzystania z tych wygodnych narzędzi. Pilnie obserwujemy nowe trendy. To właśnie z myślą o fanach nowych technik informatycznych równie mocno angażujemy się w rozbudowywanie serwisu internetowego (www.swiat-kamienia.pl). 
Mijający rok to come back dobrze znanego projektu. Po 7 latach wracamy do rubryki, której finałem był swego czasu „Raport z rynku kamieniarskiego w Polsce z podziałem na województwa w latach 2008–2010”. W tym wydaniu publikujemy pierwszą odsłonę, owoc spotkań i rozmów z przedstawicielami branży z Dolnego Śląska. Mamy nadzieję, że formuła ta przypadnie Państwu do gustu. Dobrze wiemy, że najbardziej łakniecie informacji o sobie samych. Kto może się spodziewać kontaktu z naszymi dziennikarzami w najbliższym czasie? Na pewno przedstawiciele firm z województw opolskiego i śląskiego. Już dziś liczymy na to, że uprzedzicie nas w kontakcie, a zaaranżowane spotkania pozwolą nam zebrać ciekawy materiał dziennikarski o nas samych.
Jak zapamiętaliście tamten rok? Czy architekci boją się kamienia? Na pewno na ostatnie z pytań znamy odpowiedź, bo też nasza redakcja była inicjatorem bezprecedensowej dyskusji podczas poznańskich targów kamieniarskich. Mocno też wtedy promowaliśmy rzemiosło literników, organizując kolejny raz rywalizację o tytuł mistrza w swoich fachu. Nie zapominamy także o projektantach, firmach kamieniarskich i rzeźbiarzach, a przy tym realizacjach z użyciem kamienia w architekturze, rzeźbie i nagrobkach. Konkurs o statuetkę Kariatydy to dobrze znana inicjatywa. Cel pozostaje ten sam – wyłonić najlepsze projekty w kamieniu.
Do dziś wspominamy zgłoszenia do konkursu Kamień 2011. Ósma edycja rywalizacji o statuetkę Kariatydy okazała się wyjątkowo bogata w nadesłane propozycje. Materiały dziennikarskie zdominowały wtedy zagadnienia związane z cięciem bloków kamienia. Linka diamentowa stanowiła novum, tak jak waterjety. Firmy kamieniarskie korzystały z dofinansowania unijnego, co też skrzętnie odnotowywaliśmy, donosząc o ciekawych przykładach modernizacji Waszych firm. Ulegaliśmy też fascynacji wydarzeniami towarzyszącymi rewolucji w branży w Chinach, bo z żądaniami płacowymi Azjatów pojawiła się nadzieja dla firm wydobywających i przerabiających kamień w Polsce.
Pojawił się wówczas pomysł, by przy okazji jubileuszowego wydania (10-lecie ŚK) spotkać się w Krakowie z osobami, które miały wpływ na kształt czasopisma w ciągu całej jego historii. Spotkanie uwieńczone zostało sesją fotograficzną na Rynku, a jej wynikiem była okładka tego wydania pisma. Na naszych łamach wspominaliśmy też tych, którzy odeszli, a którzy mocno zapadli nam w pamięć. 
Skorzystaj z naszej prenumeraty.
Zamów całoroczną prenumeratę Świata Kamienia!
| 45-837 Opole, ul. Wspólna 26 woj. Opolskie Tel. +48 77 402 41 70 Biuro reklamy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. Redakcja: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. |
