Ludwig Mies van der Rohe (1886–1969), architekt związany niegdyś z najsłynniejszą uczelnią niemieckiego modernizmu, funkcjonującą pod nazwą Bauhaus najpierw w Weimarze, a potem w Dessau, miał rzekomo często używać powiedzenia tłumaczonego na język polski jako przysłowie: „Diabeł tkwi w szczegółach”. Nie był chyba jednak jego autorem. Znawcy tematu twierdzą, że już Gustave Flaubert (1821–80) mawiał: „Le bon Dieu est dans le detail” (Dobry Bóg ukrywa się w drobiazgach). To powiedzenie wykorzystane zostało potem w 1925 roku w Hamburgu jako motto wykładów prowadzonych przez znakomitego historyka sztuki Aby Warburga, który posłużył się wówczas niemiecką wersją: „Der liebe Gott steckt im Detail”. Trudno dziś jednoznacznie rozstrzygnąć, czy Mies van der Rohe preferował „diabelską” czy też „boską” wersję tego popularnego cytatu, niewątpliwie jednak, projektując swoje budowle, dbał o to, by w ich najdrobniejszych nawet elementach zawarty był pierwiastek klasycznego ideału piękna. 
Pawilon Barceloński Miesa został rozpropagowany przez świtowe albumy i wydawnictwa architektoniczne jako najlepszy przykład europejskiego modernizmu. Wielu turystów odwiedzających Hiszpanię na tyle intensywnie poszukiwało jakichś pozostałości po tym dziele, że ostatecznie, w latach 1983–86, obiekt został pieczołowicie zrekonstruowany, z zastosowaniem wszystkich rozwiązań wprowadzonych przez projektanta w pierwotnej wersji. Największym wyzwaniem dla architektów, którzy podjęli się odtworzenia modernistycznej budowli, było znalezienie budulca odpowiadającego wersji oryginalnej, Mies van der Rohe był bowiem synem kamieniarza znającego się na marmurach i w Barcelonie dał prawdziwy popis w zakresie znajomości wyjątkowo dobrych i szlachetnych odmian marmuru.
Niewątpliwie Miesowi pomogło w tym przypadku doświadczenie nabyte u boku ojca w warsztacie kamieniarskim. Bez niego pewnie nie byłby w stanie rozpoznać unikatowej wartości słynnego zielonego marmuru z Tinos, gdzie do dzisiaj uczyć się można najlepszych sposobów tradycyjnej obróbki kamieni, przekazanych rzekomo praprzodkom jej dzisiejszych mieszkańców przez samego Fidiasza, który zatrzymał się na tej wysepce Morza Egejskiego w czasach, gdy popadł w niełaskę u mieszkańców starożytnych Aten. Wprawdzie Pawilon Barceloński znany jest przede wszystkim z tego, że Mies zademonstrował w nim typowe dla modernizmu zasady rozczłonkowania wnętrza, polegające na zastosowaniu wolnego planu i przestrzennego kontinuum, ze ścianami stanowiącymi jedynie przegrodę i pełniącymi funkcje nośne słupami metalowymi, dźwigającymi w zastępstwie tych ścian otynkowany, żelbetowy stropodach. Jednak już od momentu powstania jest on dla zwolenników modernizmu w architekturze świetnym przykładem tego, że van der Rohe przywiązywał ogromną uwagę do tego, z jakich materiałów wykonane były projektowane przez niego obiekty.
Styl zaprezentowany przez Miesa w Barcelonie przez dziesięciolecia stanowił dla wielu architektów punkt odniesienia. Kiedy analizuje się na przykład powstające w latach 60. XX wieku na Górnym Śląsku funkcjonalistyczne budowle, dostrzega się w wielu z nich echo działań słynnego bauhausowskiego profesora. Nie zawsze jednak architekci w państwach socjalistycznych mogli sobie pozwolić na zastosowanie we wznoszonych w okresie PRL-u budowlach wysokiej jakości materiałów, które dorównywałyby efektowi uzyskanemu przez Miesa w Barcelonie. Dość unikatowa pod tym względem była zaprojektowana przez Henryka Buszko i Aleksandra Frantę dyrekcja Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie (dziś Parku Śląskiego). Jeden z jego współtwórców, Henryk Buszko, nie miał wprawdzie ojca handlującego marmurem, ale w czasie studiów architektonicznych praktykował w jednym z najlepszych warsztatów kamieniarskich w Krakowie. Tam nauczył się cenić dobry kamień. Gdy więc razem z Frantą projektowali pawilon dyrekcyjny WPKiW, postanowili zastosować tam modernistyczną regułę, wymuszającą na architekcie dbałość o szczegóły, wprowadzając do tego obiektu świetne materiały. 
Wraz ze słynnym „dębnikiem” w budowli chorzowskiej wykorzystano też równie nobliwą różankę paczółtowicką (złożoną z żył kalcytowych wraz ze zbrekcjowanymi wapieniami), która wprowadziła do posadzek tego obiektu piękny, bladoróżowy odcień.
Organizator targów mocno akcentuje fakt, że targi w Weronie z roku na rok cieszą się większym zainteresowaniem architektów. Coraz więcej też firm stawia na designera. Liczy się świeżość, więc ten koniecznie musi być przed 30. rokiem życia. Włoska impreza nie była niestety spodziewanym miejscem dla debiutów rewolucyjnych technologii w branży kamieniarskiej.
Dostawcy maszyn też nie imponowali debiutami. Simec pokazał automat polerski NPS 2200 RX, model stanowiący wielki sukces producenta. Na stoisku Ferrari & Cigarini prezentowano znane automaty do tworzenia mozaiki. U Thibaut brylował robot Transformer. Konkurencyjne rozwiązanie – Robotool TOP – prezentowali specjaliści z firm Agut Group & Robotics Italia. U Fantiniego ubiegłoroczna nowość – ciągnik marki JCB z wrębiarką. Breton prezentował Combicut, czyli rozwiązanie typu „2 w 1”, gdzie głowica maszyny składa się z dwóch współpracujących elementów: piły oraz dyszy tnącej strumieniem wodnym. W Weronie miał swą premierę Contourbreton NC 300, następca modelu NC 260. Magazynek mieści 17+17 narzędzi w odmianie NC 300K26 i 31+31 w odmianie NC 300K40. Przyjazny dla użytkownika software oparty jest na sprawdzonej (otwartej) architekturze systemu sterowania Siemens Sinumerik 840D SL. Uwagę zwracały też centra obróbcze zupełnie nowej w branży portugalskiej firmy d2 technology. W Weronie pokazano model Monster 4 TWIN, stanowiący rozwinięcie modelu Monster 4. Głośno komentowano debiut automatycznej piły mostowej Tango firmy Prussiani czy pracującej w pionie boczkarki Verticale firmy Comandulli.
Dużo więcej inspiracji dostarczyła wizyta w pawilonie 7b. Płynne kamienie – i tak można tłumaczyć zamysł 10 projektantów, których realizacje powstały we współpracy ze specjalistami od kamienia naturalnego. Wszyscy pomysłodawcy to ludzie młodzi (23–28 lat). Co ciekawe, tylko kilku designerów z tegorocznej strefy Marmomacc & Design otrzymało solidne wykształcenie akademickie (architektura, wzornictwo przemysłowe); większość z nich to specjaliści od sztuk wizualnych i grafiki komputerowej. Prawie wszyscy też są absolwentami mediolańskiej filii Europejskiego Instytutu Designu (IED), gdzie nauka łączona jest z praktykami w przedsiębiorstwach produkcyjnych. 
Research, vision, innovation – prace badawcze, wizja, innowacja – te najważniejsze hasła zdobiące pokaźny pawilon zewnętrzny Antolini Luigi świetnie oddają aktualne wyzwania stojące przed przemysłem kamieniarskim. O ile mocna reprezentacja turecka (44 firmy) postawiła na tradycyjne standy z marmurami i onyksami, rzadziej mozaikę, to nas zaskoczyła propozycje wychodzące naprzeciw oczekiwaniom branży… lotniczej, szkutniczej, meblarskiej. I tak Willow Winter chwalił się najnowszymi osiągnięciami w dziedzinie fornirów z kamienia. Produkt finalny o nazwie Tunn Stein® prezentowano na podkładzie z naturalnego korka. 2-milimetrowej grubości formatki kamienne powstały z myślą o produkcji mebli.
Oczywiście Marmomacc 2013 to znacznie więcej wydarzeń. Włosi dowiedli też, jak dużo daje efekt synergii. Już dawno współpracę z branżą podjęli akademicy, a efektem są projekty anonsowane hasłem INSIDE, także oczywiście w przestrzeni miejskiej. Wiele pomysłów można było „przetestować” choćby podczas wieczornych wycieczek. Marmomacc & City to w sumie 13 punktów na mapie Werony.
|
||||||
Ważnym punktem poznańskiej imprezy Kamień-Stone 2013 była głośno komentowana debata. W panelu dyskusyjnym wypowiadali się przedstawiciele naszej branży, środowiska architektów i oczywiście redaktor magazynu ŚK. Głos zabrali też licznie zgromadzeni słuchacze, pośród których nie zabrakło wykładowców akademickich. Większość uczestników spotkania zgodziła się – czeka nas ambitne zadanie edukacyjne!
Zmiany, jakie wprowadził ustawodawca w ustawach o ruchu drogowym oraz o transporcie drogowym, mocno zmieniły realia przewozu towarów kamieniarskich. O ile do czasu wejścia tych przepisów w życie nadawca praktycznie nie odpowiadał za jakiekolwiek naruszenia masy całkowitej lub nacisków osi pojazdów, o tyle teraz coraz częściej Inspekcja Transportu Drogowego nakłada kary także na załadowców lub nadawców wyrobów kamieniarskich.
|
||||||
|
||||||
Skorzystaj z naszej prenumeraty.
Zamów całoroczną prenumeratę Świata Kamienia!
| 45-837 Opole, ul. Wspólna 26 woj. Opolskie Tel. +48 77 402 41 70 Biuro reklamy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. Redakcja: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. |
