I Kongres Kamieniarski w Brennej

W dniach 9-11 listopada w Brennej odbył się I Kongres Kamieniarski zorganizowany przez Związek Pracodawców Branży Kamieniarskiej dla przedsiębiorców reprezentujących firmy  kamieniarskie w naszym kraju. Na imprezę przybyło blisko 40 osób. Po raz kolejny sternicy ZPBK przyjęli na siebie odpowiedzialność za stan panujący w relacjach między właścicielami  firm działających w branży krajowego kamieniarstwa i w celu integracji wyżej wymienionych zorganizowali kongres kamieniarski. Temu celowi niewątpliwie służyło wspólne szukanie podczas wielogodzinnych dyskusji, w których uczestnicy aktywnie brali udział rozwiązań dla problemów nurtujących środowisko. Zaplanowany program kongresu był bardzo interesujący. W pierwszym dniu nastąpiło uroczyste powitanie, wspólny posiłek i przełamanie lodów dla dobra mających nastąpić rozmów w dniu następnym. Inauguracji I Kongresu Kamieniarskiego dokonała prezes ZPBK Bożena Modlińska. W swoim przemówieniu nawiązywała do początków utworzenia związku oraz problemów, z którymi borykała się grupa inicjująca powstanie związku. Krótko omówiła też sytuację na rynku kamieniarskim w Polsce. Kolejnym prelegentem był prof. Stefan Kukiałka z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Specjalista z Krakowa wygłosił wykład, w którym omówił „czynniki mające wpływ na efektywność stosowania narzędzi diamentowych do obróbki kamienia”. Poruszone w nim kwestie spotkały się z zainteresowaniem zebranych. Następnie dyrektor biura Tomasz Czekaj krótko przedstawił znaczenie branżowej reprezentacji w kraju i na świecie. W swoim wystąpieniu mówił o doświadczeniach z innymi związkami branżowymi z Włoch, Hiszpanii, Czech i Niemiec oraz o ich sytuacji na lokalnych rynkach. Jest ona diametralnie różna od tej jaką znamy w Polsce, w wymienionych krajach firmy cieszą się z opieki rządowej wyrażającej się m.in. ułatwieniami fiskalnymi bądź bezpośrednim dofinansowaniem lub korzystnym kredytowaniem. Dyrektor Czekaj przywołał też temat międzynarodowej organizacji EUROROC skupiającej wszystkie związki sektora kamieniarskiego z Europy. Powróciła po raz kolejny nikła świadomość potrzeby integracji polskiego środowiska kamieniarskiego. W następnym dniu nastąpiły zmiany planu obrad z powodu nieobecności kilku prelegentów w Brennej. Wykłady rozpoczął Arkadiusz Szulikowski z firmy „Euro-Granit” Sp. z o.o. Przedstawił on problemy wynikłe w wyżej wymienionej firmie po kontroli inspekcji pracy, której pracownicy skrytykowali przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu. Korzystając z ekspertyzy przeprowadzonej przez Instytut Górnictwa Politechniki Wrocławskiej Szulikowski udowadniał, że istnieje możliwość wyraźnej poprawy warunków akustycznych pracy. O ubezpieczeniach w branży kamieniarskiej mówił Mirosław Wiśniewski, broker ubezpieczeniowy. Przedstawił interesującą propozycję umowy ubezpieczeniowej dla zakładów kamieniarskich, która obejmuje ubezpieczenie nagrobków od różnych zdarzeń losowych, np. dewastacji. Celowość takiego ubezpieczenia przedstawił na przykładzie następującego wydarzenia: przez cmentarz przeszła horda satanistów niszcząc większość nagrobków. Firma, która miała ubezpieczone nagrobki, już po dwóch dniach otrzymała należną kwotę z ubezpieczenia i mogła przystąpić do naprawy powstałych szkód  Ubezpieczenie proponowane przez Wiśniewskiego było już zastosowane przez zakłady kamieniarskie z bardzo pozytywnym skutkiem. Ich właściciele poinformowali, że klienci chętniej kupują nagrobki, które w cenie mają również ubezpieczenie. Broker stwierdził, że jest to korzystna forma promocji wyrobów kamieniarskich i przyciągnięcia klientów. Ważnym atutem ubezpieczenia jest to, iż w działalności gospodarczej jest ono kosztem uzyskania przychodu. Zaproponował, że jeśli będzie większa liczba chętnych, to istnieje możliwość wynegocjowania z konkretnym towarzystwem ubezpieczeniowym specjalnych pakietów ubezpieczeniowych przeznaczonych dla firm z sektora kamieniarskiego. Na zakończenie zaoferował dla członków związku swoją pomoc w różnego rodzaju problemach związanych z ubezpieczeniami. Kolejnym tematem był „Internet jako efektywne narzędzie marketingu”. Prezentację miał przedstawić specjalista ds. marketingu z redakcji „Świat Kamienia”, jednak z powodu wypadku drogowego nie dotarł na kongres. Zastąpił go szef firmy ABRA Tomasz Czekaj, który temat ten omówił w skróconej formie. Wskazał na zalety korzystania z sieci internetowej tj. łatwość obsługi, jednoczesny łatwy dostęp wielu klientów przez całą dobę, możliwość dopasowania treści do potrzeb konkretnych odbiorców, możliwość stosowania formularzy i ankiet itp. Wspomniał również o zaletach korzystania z poczty internetowej, czyli wysokiego tempa przepływu informacji i niskich kosztach. Zaznaczył, że w Polsce jest jeszcze dużo małych firm kamieniarskich, które w dalszym ciągu unikają korzystania z Internetu i poczty elektronicznej. Kompletną prezentację tematu można przeczytać w bieżącym numerze „Świata Kamienia” jako skrypt kongresowy.Z uwagi na nieobecność prelegenta i powstałą lukę w planie, prezes Borowskich Kopalni Granitu, Andrzej Ludwikowski zaproponował omówienie tematu, w jaki sposób przeprowadza się restrukturyzację finansową przedsiębiorstwa. Temat ten wszystkich bardzo zainteresował, a kompetencje prezesa Ludwikowskiego zrobiły na słuchaczach duże wrażenie. Ostatnią część obrad poświęcono wspólnej dyskusji nad problemami branży. Zastanawiano się co można zrobić, żeby zmienić istniejący stan rzeczy. Realizacje wielu odpowiedzialnych przedsięwzięć zebrani widzą w działalności związkowej. Stwierdzono jednomyślnie, że związek jako reprezentacja branży jest o wiele skuteczniejszym narzędziem dochodzenia swoich spraw niż pojedyncza firma. Poruszano temat organizacji szkoleń dla kamieniarzy. Jak już pisaliśmy wcześniej, po wejściu do Unii Europejskiej będą wymagane certyfikaty mistrzowskie. Podczas obrad chęć uczestnictwa w takim szkoleniu zadeklarowało ok. 18 osób. Rozpatrywano możliwości dofinansowania branży z różnych źródeł.

Targi Kamień 2001, Wrocław 15-18 listopada 2001 r.

Po raz kolejny Związek Pracodawców Branży Kamieniarskiej wziął udział

w najważniejszej imprezie targowej w kraju „Kamień 2001”. W tym miejscu należy koniecznie powiedzieć, że organizator targów firma „Geoservice Christi” udostępniła bezpłatnie stoisko naszej organizacji, za co należą się jej gorące słowa podziękowania. Stoisko cieszyło się zainteresowaniem odwiedzających, którzy szukali kontaktu z reprezentacją branżową. Została po nich całkiem spora liczba wizytówek...

Spotkanie zarządu związku

Dnia 14 grudnia 2001 odbyło się posiedzenie zarządu w Opolu, podczas którego dyskutowano nad różnymi problemami związanymi z działalnością związkową. Ustalono datę kolejnego IV walnego zjazdu na 1-3 marca 2002 roku. Członkowie spotkają się w Berennej.

Jak poinformowano biuro ZPBK członkowie związku otrzymali od Centrum Targowego Kielce atrakcyjne warunki cenowe na wynajem powierzchni wystawowej.

Oto one:

Za powierzchnię na terenie otwartym 35 PLN, Za powierzchnię w pawilonie bez zabudowy 90 PLN, Za powierzchnię w pawilonie z zabudową standardową 160 PLN. Warunkiem skorzystania z przysługującej ulgi jest niezaleganie z opłatami za składki członkowskie. Zainteresowanych prosimy o kontakt z biurem ZPBK.

Czytaj więcej

Dziennik budowy

 Pogoń za zleceniami powoduje często zgodę wykonawcy w stosunku do inwestora na odstępstwa prawne w toku realizacji robót. Jednym z częstych przypadków jest brak dziennika budowy lub nieprawidłowe jego prowadzenie. W przypadku dochodzenia roszczeń prawnych dotyczących budowy (zarówno ze strony wykonawcy, jak i inwestora) dziennik budowy stanowi w sądzie podstawowy dokument. Z tego powodu należy zwrócić szczególną uwagę na jego prawidłowość i zgodność z prawem budowlanym. W poniższym tekście postaram się omówić podstawowe zagadnienia dotyczące zasad prawnych prawidłowego prowadzenia dziennika budowy.

Dziennik budowy zgodnie z art. 42 ust. 4 prawa budowlanego jest wydawany przez organ udzielający pozwolenia na budowę na wniosek inwestora w terminie 3 dni od dnia wystąpienia. Dziennik należy prowadzić odrębnie dla każdego obiektu budowlanego, wymagającego pozwolenia na budowę lub rozbiórkę. Dziennik powinien mieć format A-4, ponumerowane strony i być zabezpieczony przed zdekompletowaniem. Strony dziennika przeznaczone do wpisów powinny być podwójne  oryginał i kopia z perforacją umożliwiającą łatwe jej wyrywanie. Poszczególne strony dziennika organ wydający dziennik opatruje pieczęciami. Zgodnie z zapisem § 2 prawa budowlanego dziennik jest przeznaczony do rejestracji (w formie wpisów) przebiegu robót budowlanych oraz wszystkich zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku ich wykonywania i mających znaczenie przy ocenie technicznej prawidłowości wykonywania budowy, rozbiórki lub montażu, których stwierdzenie po zakończeniu robót budowlanych byłoby utrudnione lub niemożliwe. Z zapisów powinny wyraźnie wynikać kolejność i sposób wykonywania budowy, rozbiórki lub montażu.Należy pamiętać o prawnym obowiązku wypełnienia pierwszych stron dziennika budowy, a zwłaszcza danych osób funkcyjnych na budowie. Na stronie tytułowej dziennika właściwy organ zamieszcza numer, datę wydania oraz liczbę stron dziennika, dane określające inwestora, rodzaj i adres budowy lub rozbiórki, numer i datę wydania pozwolenia na budowę lub rozbiórkę oraz pouczenie o sposobie prowadzenia dziennika i odpowiedzialności określonej w art. 93 pkt 4. Na pierwszej stronie dziennika inwestor podaje dane określające wykonawcę lub wykonawców oraz osoby sprawujące kierownictwo budowy i robót, nadzór autorski i inwestorski, podając ich specjalności i numery uprawnień budowlanych. Osoby te potwierdzają podpisem i datą przyjęcie powierzonych im obowiązków. Dziennik powinien być na terenie budowy stale dostępny dla osób uprawnionych, od dnia przekazania placu budowy. Sposób dostępności dziennika budowy powinno określić się w protokole przekazania placu budowy. Dokonujący wpisów w dzienniku budowy powinni pamiętać, że dziennik budowy jest dokumentem prawnym i w związku z tym wpisy powinny być czytelne i jednoznaczne. paragraf 7 ust 2 w sposób jasny precyzuje zagadnienie dokonywania poprawek w zapisach  „W razie konieczności wprowadzenia poprawek do dokonanych już wpisów należy niewłaściwy tekst skreślić w sposób umożliwiający jego odczytanie i wprowadzić właściwą treść w nowym wpisie, opatrując go wyjaśnieniem wprowadzonej zmiany. Skreślenia i poprawki są dokonywane w formie wpisu do dziennika”. W przypadku powstawania jakichkolwiek dokumentów związanych z budową np. protokołów pomiarowych, powinno być odnotowane w dzienniku budowy i trwale do niego dołączone zarówno do oryginału, jak i kopii - tym samym stają się one załącznikami do dziennika budowy. Zgodnie z § 9 do dokonywania wpisów w dzienniku budowy upoważnione są następujące osoby:

1) inwestor i inspektorzy nadzoru inwestorskiego,

2) projektanci,

3) kierownik budowy i kierownicy robót budowlanych,

4) osoby wykonujące czynności geodezyjne na terenie budowy,

5) pracownicy organów państwowego nadzoru budowlanego i innych organów uprawnionych do kontroli przestrzegania przepisów na budowie  w ramach dokonywanych czynności kontrolnych.

Należy zwracać uwagę, iż konkretne wpisy w dzienniku budowy mogą być dokonywane w zakresie określonego prawem umocowania prawnego konkretnych osób funkcyjnych. Znam sytuacje, w której inspektor nadzoru dokonuje wpisów o konieczności wykonania określonych prac wykraczających poza zakres określony umową  takie zapisy nie mają w większości przypadków mocy prawnej ze względu na brak uprawnień inspektora nadzoru do podejmowania decyzji ze skutkiem finansowym. Oczywiście jest to możliwe, ale wyłącznie w sytuacji określenia takiego pełnomocnictwa w umowie. Za właściwe prowadzenie dziennika, jego stan oraz należyte przechowywanie na budowie (rozbiórce, montażu) jest odpowiedzialny kierownik budowy. Jeżeli w trakcie wykonywania robót budowlanych następuje zmiana kierownika budowy, kierownika robót, inspektora nadzoru inwestorskiego lub projektanta sprawującego nadzór autorski, w dzienniku dokonuje się wpisu określającego stan zaawansowania i zabezpieczenia przekazywanej budowy (rozbiórki). Wpis ten powinien być potwierdzony datą i podpisami osoby przekazującej i przejmującej obowiązki. Dokonując wpisu do dziennika budowy kierowanego pod adresem określonej osoby (np. inspektora nadzoru) powinniśmy wymagać od tej osoby po przeczytaniu przedmiotowego wpisu potwierdzenie pisemne jego przeczytania. Obowiązek potwierdzania takich zapisów i bieżącego kontrolowania budowy należy wprawdzie do zakresu określonych prawem obowiązków inspektora nadzoru jednak dla jasności sytuacji warto przypominać inspektorowi o takim obowiązku. Wszystkie zapisy w dzienniku budowy powinny być podpisane z podaniem imienia, nazwiska, wykonywanej funkcji i nazwy jednostki organizacyjnej lub organu, który reprezentuje i opatrzone datą. Zamknięcie dziennika budowy lub fakt założenia kolejnego tomu musi być wpisane przez kierownika budowy. Dziennik budowy to obok umowy, protokołu przekazania placu budowy, projektu i protokołu odbioru najważniejszy dokument dla prowadzącego roboty. Prawidłowo prowadzony pozwala w wielu przypadkach  na w miarę bezkonfliktowe rozwiązywanie sporów dotyczących jakości, sposobu wykonania robót czy ich rozliczenia.

Tarcza diamentowa Wybrane aspekty stosowania

Użytkownik tarczy diamentowej, w chwili obecnej najbardziej popularnego narzędzia do obróbki kamienia naturalnego, staje często przed problemami, z którymi nie zawsze potrafi sobie poradzić. W artykule Czytelnik znajdzie odpowiedzi na z pozoru proste pytania, które w praktyce wyłaniają się z trudności, na jakie natrafia on w swej pracy.

Tarcza diamentowa: co to takiego?

Na ogół tarcza diamentowa składa się z dwu podstawowych części: stalowego korpusu i obrzeża zawierającego ziarna diamentu. Ta druga może występować pod różnymi postaciami, np. obrzeże ciągłe, obrzeże z segmentami diamentowymi, obrzeże bocznie nacinane i inne. Korpus tarczy diamentowej uzbrojonej segmentami diamentowymi wykonany jest z bardzo wysokiej jakości hartowanej stali. Nacięcia w korpusie rozdzielają segmenty diamentowe, zapewniają odpowiednie chłodzenie podczas cięcia doprowadzając w strefę cięcia wodę (przy cięciu z chłodzeniem wodą) lub powietrze (przy pracy na sucho). Większość korpusów jest naprężana fabrycznie tak, by tarcza wykazywała się sztywnością przy danej prędkości, a jednocześnie charakteryzowała się odpowiednią wytrzymałością na zginanie. Segmenty diamentowe czy też obrzeże ciągłe to mieszanina ziaren diamentowych i proszków metali. Do produkcji narzędzi używa się niemal wyłącznie diamentu syntetycznego, różnej wielkości, granulometrii i jakości. W procesie produkcji mieszanina odpowiednio dobranego diamentu i proszków metali jest spiekana pod ciśnieniem w wysokiej temperaturze tak, by powstał twardy stop metali (nazywany spoiwem), który wiąże w sobie ziarna diamentu. Segment diamentowy czy też obrzeże ciągłe są nieco szersze od korpusu tarczy. Rzecz w tym, by w czasie pracy korpus nie miał kontaktu z ciętym materiałem.

Łączenie korpusu tarczy z obrzeżem może być dokonywane różnymi metodami:

- lutowanie z użyciem lutów twardych ze stopów srebra;

- spawanie laserowe: najbardziej wytrzymałe połączenie, zalecane szczególnie w przypadku tarcz do pracy na sucho;

- spiekanie bezpośrednio na korpusie:  głównie do tarcz o obrzeżu ciągłym;

- osadzanie ziaren diamentu metalem  w kąpieli galwanicznej.

Jak tarcza diamentowa pracuje?

Tarcza diamentowa nie tnie materiału, a jedynie ściera go, jak inne ściernice.Po naostrzeniu tarczy w fazie produkcji poszczególne ziarna diamentu zostają wyeksponowane na czole i powierzchniach bocznych obrzeża (a).  To one biorą udział w procesie ścierania obrabianego materiału. Spoiwo utrzymuje poszczególne ziarna w miejscu, z tyłu ziaren tworzą się zgrubienia spoiwa nazywane kometami, które zwiększają siłę mocowania ziarna w spoiwie. Wyeksponowane ziarna diamentowe tną obrabiany materiał ścierając go w pył, zużyciu ulega także zewnętrzna warstwa tarczy (b). W czasie pracy wyeksponowane ziarna diamentowe mogą kruszyć się i łamać, tym szybciej im bardziej twardy lub zwięzły jest materiał obrabiany (c). Równocześnie materiał ten zaczyna ścierać spoiwo, co powoduje stopniowe odkrywanie kolejnych ziaren diamentu (d). Obrabianie bardziej ściernego materiału powoduje zwiększenie szybkości zużywania się spoiwa. Odpowiednio dobrane do danego materiału narzędzie zapewnia utrzymywanie optymalnej równowagi między pracą ziarna diamentu a ścieraniem się spoiwa: diament jest utrzymywany w miejscu aż do samoistnego zużycia się, proces stopniowego odkrywania nowych ziaren jest odpowiedni do szybkości zużywania

się diamentu.

 Jakość doboru odpowiedniej kompozycji narzędzia diamentowego sprowadza się do znalezienia tego swoistego punktu równowagi - tarcze przeznaczone do cięcia twardych i zwięzłych (mniej ściernych) materiałów muszą mieć bardziej miękkie spoiwo (szybsze zużywanie się diamentu wymaga przyspieszenia procesu odkrywania kolejnych ziaren diamentu tak, by tarcza ciągle mogła ciąć); natomiast cięcie miękkich i łatwiej poddających się ścieraniu materiałów wymaga spoiw twardych, odpornych na ścieranie tak, by

w pełni wykorzystać wolniej zużywający się diament.

Wybór tarczy. Czym się kierować?

Jest tu wiele zmiennych, które mogą mieć ogromny wpływ na zadowolenie z dokonanego wyboru.

Spróbujmy się im przyjrzeć:

1. Cięcie na sucho czy z chłodzeniem wodą?

Wybór z pozoru prosty: zawsze cięcie z wodą daje zwiększenie żywotności narzędzia. Jednak w pewnych zastosowaniach stosowanie chłodzenia wodą jest niemożliwe lub niewygodne. Przy cięciu na sucho pamiętajmy jednak o stosowaniu tarcz tylko do tego przeznaczonych i częstym ich chłodzeniu powietrzem przez włączenie maszyny na ruch jałowy. Przy cięciu na mokro pamiętajmy też o odpowiedniej ilości wody i odpowiednim skierowaniu jej w strefę cięcia

2. Jakiego typu obrzeże wybrać?

Obrzeże ciągłe gwarantuje najlepszą jakość cięcia, praktycznie bez wykruszeń krawędzi. W przypadku cięcia kruchego materiału bądź ceramiki jest to wybór właściwy. Zastosowanie obrzeża ciągłego z nacięciami bądź pseudo-ciągłego może w niewielkim stopniu zwiększyć ryzyko wykruszenia się krawędzi, ale zapewnia o wiele większą żywotność i niższy koszt cięcia. Największą żywotność i  najniższy koszt zastosowania mają oczywiście tarcze z segmentami. Są najpopularniejsze, ale ważne jest przy ich użyciu, czy jakość cięcia jest wystarczająca.

3. Rodzaj ciętego materiału.

Dokładne zidentyfikowanie rodzaju ciętego materiału to najważniejszy czynnik właściwego doboru tarczy. Cięty materiał ma bezpośredni wpływ na szybkość pracy i czas przydatności do użycia narzędzia. Najczęściej jednak w praktyce mamy do czynienia z koniecznością cięcia różnorodnego materiału a przynajmniej pewnej ich grupy. Poza przypadkami okazjonalnego używania narzędzi diamentowych nie zaleca się stosowania tarcz „uniwersalnych”. Należy stosować narzędzia przeznaczone do danej grupy materiałów określając przynajmniej w przybliżeniu ich rodzaj i udział w całości produkcji. Pomocne w tym mogą być odpowiednie tabele, klasyfikujące różne materiały pod względem twardości i wpływu na stopień zużycia narzędzia.

4. Cena narzędzia. Koszt cięcia.

Wysokoúă obrzeýa diamentowego nie zawsze wspóůgra z jego wartoúciŕ. Wielki wpůyw na cenć narzćdzia ma koncentracja diamentu (iloúă karatów w 1 cmł), jakoúă diamentu, wielkoúă ziarna, rodzaj zastosowanego spoiwa. Do mniej wymagajŕcych prac, do pracy okazjonalnej wybór tańszego narzędzia wydaje się być logiczny. Jednak przy regularnym cięciu, przy ważnych pracach, droższe narzędzie z reguły zapewni większy zysk z powodu dłuższej żywotności, większej szybkości cięcia i lepszej jakości cięcia. Waýniejszym kryterium staje sić wówczas nie cena jednostkowa narzćdzia ale koszt 1 m˛ przecićtej powierzchni (z zachowaniem odpowiedniej jakoúci cićcia).

5. Maszyna. Parametry cięcia.

Wybierając narzędzie na ogół maszynę już posiadamy, warto jednak zwrócić uwagę na wpływ, jaki ma budowa maszyny na współpracujące z nią narzędzie. Niewłaściwy stan techniczny maszyny, w szczególności luzy, drgania, wibracje, brak płynności ruchów mogą bezpośrednio wpływać na przyspieszone wykruszanie się ziaren diamentu a zatem wydatnie zmniejszać żywotność tarczy. Wielki wpływ ma tutaj ogólna sztywność maszyny: maszyny lekkie, mniej sztywne, mają większą podatność na wpadanie w drgania. W tych przypadkach, podobnie jak przy niewystarczającej mocy maszyny jedynym wyjściem jest stosowanie narzędzi z bardzo miękkim spoiwem w celu zmniejszenia oporów skrawania. Na ogół okupione jest to znacznie mniejszą żywotnością narzędzia. Dokładność cięcia wymaga częstej kontroli stanu poszczególnych elementów maszyny: dopuszczalne tolerancje bicia wału, kołnierzy i tarczy podaje tabela 3.

Najważniejsze parametry cięcia to:

prędkość obwodowa tarczy (od 25 do 65 m/s, zależnie od materiału)

Znając zalecaną dla danego materiału prędkość skrawania (patrz np. tabela 2)  łatwo można obliczyć prędkość obrotową tarczy, stosując się do wzoru:

                        60  v

            n = --------------- obr/min

                          d                                              gdzie:             v - prędkość obwodowa m/s

                                                                                               d  średnica tarczy m

Warto tutaj zwrócić uwagę, że nowoczesne maszyny z reguły wyposażone są w urządzenia do regulacji prędkości obrotowej tarczy (np. falowniki) dzięki czemu można ustawić optymalną dla danego materiału prędkość, zwiększając efektywność cięcia.

Głębokość cięcia, g

Różne materiały tniemy z różną głębokością cięcia: marmur na ogół pełną głębokość (w jednym przejściu)  granit w wielu przejściach dobierając głębokość cięcia do twardości materiału (patrz tabela 2). Ważnym kryterium doboru głębokości cięcia jest pobór prądu przez silnik główny tarczy. Wyposażenie maszyny w odpowiedni, dokładny amperomierz jest niezbędnym warunkiem prawidłowej oceny pracy narzędzia.

Posuw, p

Szybkość posuwu tarczy względem materiału idzie w parze z głębokością cięcia. W przypadku cięcia marmuru posuwem regulujemy szybkość cięcia obserwując obciążenie silnika tarczy. W przypadku cięcia granitu, gdzie szybkość cięcia regulujemy głębokością, posuw na ogół ustawiamy w zakresie 2,5  3,5 m/min. Jednak w wielu przypadkach możemy odstąpić od tej zasady (np. ostrzenie tarczy, cięcie miękkich materiałów). Innym też przypadkiem jest cięcie pakietem pił (wielopiłą), gdzie stosujemy posuw 10  18 m/min ale bardzo małe głębokości w jednym przejściu (0,5  2 mm).

Szybkość cięcia

Jest wypadkową posuwu i głębokości cięcia:

            szybkość cięcia [cm2/min] = posuw [cm/min]  głębokość cięcia [cm]

i określa w odpowiedni sposób rzeczywistą wydajność tarczy diamentowej.

6. Hałas.

Istnieją różne sposoby zmniejszenia hałasu przy pracy tarczą diamentową. Najczęściej stosuje się specjalne korpusy bądź z wkładką wyciszającą wewnątrz lub z boku, bądź ze specjalnymi nacięciami i krążkami zmniejszającymi szczeliny między segmentami. Rozwiązania te pozwalają zmniejszyć poziom hałasu nawet o 15 dB. Cena takich korpusów jest jednak na ogół 2 do 4 razy większa od korpusów standardowych. Pamiętajmy także o innych możliwych przyczynach dużego poziomu hałasu: nieodpowiedniego stanu maszyny lub nieodpowiedniego doboru specyfikacji narzędzia.

7. Serwis.

Ten często pomijany aspekt wyboru dostawcy narzędzia nabiera wielkiego znaczenia przy produkcji na dużą skalę, gdzie często zatrzymanie produkcji, uszkodzenie maszyny, zniszczenie korpusu tarczy może przynieść niewspółmiernie większe straty niż oszczędności na cenie zakupu narzędzia. Szczególnie jest to istotne w przypadku tarcz o wielkich średnicach, które wymagają serwisowania w warsztacie klienta.