Czterdzieści dziewięć firm kamieniarskich skorzystało już z funduszy europejskich na wsparcie przedsiębiorstw. Łącznie branża otrzymała do tej pory ponad 42 miliony złotych dotacji, pochodzących ze środków Unii Europejskiej i budżetu państwa. Według regionów liderują: Dolny Śląsk, Świętokrzyskie i Lubelszczyzna.
Nabory oraz podział środków nie są jeszcze bowiem na półmetku i sytuacja zmienia się z dnia na dzień. Niemniej sukcesy, jakie firmy kamieniarskie osiągają w dziedzinie pozyskiwania dotacji, zachęciły nas do sporządzenia raportu częściowego z wykorzystania środków w latach 2007–2009.
Rok 2007 i połowa 2008 były czasem niepokojącego oczekiwania. Środki dla firm pochodzą z Regionalnych Programów Operacyjnych (RPO), których zaplanowanie, wdrożenie i realizację po raz pierwszy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego powierzyło samorządom. Stąd może wziął się długi okres braku naborów, instytucje wojewódzkie musiały się dostosować do nowej sytuacji. Ale gdy tylko pierwsze nabory ruszyły, pieniądze zaczęły płynąć strumieniem do firm, w tym całkiem pokaźny „strumyczek” do firm kamieniarskich.
Oczywiście sytuacja w każdym województwie jest zupełnie inna, co wynika z autonomii regionów w rozdysponowywaniu pieniędzy. I tak w województwie podkarpackim do końca stycznia 2010 roku trwało ocenianie wniosków z pierwszego naboru, podczas gdy w większości województw realizowany jest już drugi lub trzeci nabór, w niektórych nawet czwarty.
W trzynastu województwach firmy kamieniarskie otrzymały dotacje. Nie otrzymały takiej dotacji (lub dokumentacja instytucji pośredniczących, od której pochodzą informacje, jest niekompletna) firmy kamieniarskie województw: łódzkiego, mazowieckiego i podkarpackiego. Wnioski z województwa lubelskiego (które zostały jednak ujęte w tym bilansie) były w fazie po ocenie formalnej, skierowane do oceny merytorycznej.
Najbardziej aktywne są firmy kamieniarskie w województwach: dolnośląskim i świętokrzyskim (po jedenaście przyznanych dotychczas dotacji), wielkopolskim (6) i pomorskim (5). W pozostałych województwach pozytywnie rozpatrzono następującą ilość dotacji (w kolejności alfabetycznej): kujawsko-pomorskie – 1, lubelskie – 4, lubuskie – 1, małopolskie – 4, podlaskie – 1, śląskie – 2, warmińsko-mazurskie – 3, zachodniopomorskie – 2.
CO Z UNIJNEJ KASY?
Z dotacji firmy kamieniarskie finansują przeważnie drogie maszyny: waterjety, linie polerskie, automaty CNC. Przy dofinansowaniu rzędu 30-50 proc. wartości inwestycji kamieniarz otrzymuje nowe urządzenie, płacąc z własnej kieszeni tyle, ile zapłaciłby za używane, sprowadzone z Włoch czy Niemiec. I o to w zasadzie chodzi. Podstawą rozwoju gospodarki – a zatem i przyznawania środków – jest postawienie na rozwój innowacyjny, modernizację, nowoczesne technologie. W przyszłości pomoże to polskim firmom konkurować nie tylko na rynku polskim, ale i światowym.
Kilka firm otrzymało dotacje już dwukrotnie, po powodzeniu pierwszej inwestycji zdecydowały się na ponowne wnioskowanie o pieniądze. Tak jest w przypadku firm: Globgranit II Marek Sadek, która w grudniu 2009 roku otrzymała drugą, ponaddwumilionową dotację, ZPU Promasz, producenta maszyn dla branży kamieniarskiej, Marmo GKK Monetowie z Bochni i Zakładu Produkcyjnego Przywała z Chęcin.
REKORDZIŚCI
Najdroższy projekt realizuje firma JP Granit z Ostrowca Świętokrzyskiego – otrzymała dotację w wysokości 2 643 150 zł, ale to Globgranit jest liderem w wysokości pozyskania środków: na dwa projekty otrzymał ogółem 4 842 979 złotych. Wśród firm, które Unia Europejska wspomogła ponadmilionową kwotą, są jeszcze: Łużycka Kopalnia Bazaltu „Księginki” SA (2 590 810,20 zł), MSG Granit (2 121 750 zł), ZK „Granit” Dulniak (2 000 000 zł – wniosek przed oceną merytoryczną), Zakład Wyrobów Betonowych Wojciech Trykacz (1 999 618,44 zł – wniosek przed oceną merytoryczną), R&R Granity (1 940 100 zł), Przedsiębiorstwo Kamieniarskie Henryk Prażmo (1 866 519,62 zł – wniosek przed oceną merytoryczną), Marmo GKK Monetowie (1 763 200 zł), ZPU Promasz (1 639 200 zł), PHU Met-Max (1 473 544,80 zł), MC Diam (1 232 000 zł) i Zakład Obróbki Granitu „Polgranit” (1 146 417,56 zł).
ILE JESZCZE DO WZIĘCIA?
Wsparcie inwestycji w przedsiębiorstwach to program finansowany ze środków Regionalnych Programów Operacyjnych. Każde województwo wynegocjowało samodzielnie kwotę wsparcia oraz ustaliło, jaki procent zostanie przekazany na wsparcie przedsiębiorstw. Z RPO finansowane są także inwestycje związane z infrastrukturą miejscową, rozwojem turystyki, edukacji i kultury, społeczeństwa informacyjnego. Najwięcej, w przeliczeniu na jednego mieszkańca, przekazują do rozdysponowania przedsiębiorstwom województwa: opolskie (158 mln euro, ponad 152 euro na mieszkańca regionu), warmińsko-mazurskie (207 mln euro, 145 euro na mieszkańca), podkarpackie (288 mln euro, 137 euro na mieszkańca) i zachodniopomorskie (232 mln euro, 137 euro na mieszkańca. Najmniej – województwa śląskie (296 mln euro, 63 euro na mieszkańca) i małopolskie (160 mln euro, 49 euro na mieszkańca) i tam jest największa konkurencja w otrzymaniu funduszy unijnych.
Wojciech Opioła
Pełny raport w najnowszym numerze "Świata Kamienia" - zamów prenumeratę
Wieland wiele widział. Od lat 20. ubiegłego wieku jest mieszkańcem Świdnicy, choć dwukrotnie się przeprowadzał. Był obserwatorem historycznych wydarzeń, świadkiem historii, także powojennej historii kamieniarstwa. Wieland jej jednak nie opowie. Jest wykuty w skale, z granitowego cokołu „góruje” nad świdnickim parkiem.
Wieland to postać z germańskiej mitologii, kowal i mściciel. Jego pomnik wykonała, na zamówienie świdnickiego magistratu niemiecka rzeźbiarka Dorothea von Philippsborn ze Szczepanowa, a poświęcony został on pamięci części ziem Górnego Śląska, utraconych przez Niemcy na rzecz Polski po plebiscycie i powstaniach śląskich. Odsłonięcia dokonano 1922 roku. Rzeźba przedstawia klęczącego mężczyznę, który w jednej dłoni trzyma młot, drugą opiera na kowadle. Patrzy w dal, pewnie w stronę Górnego Śląska.
Po II wojnie światowej, Świdnica przypadkiem stała się siedzibą Zjednoczenia Kamieniołomów Okręgu Zachodniego, któremu podlegały wszystkie kamieniołomy Dolnego Śląska i Opolszczyzny. Przypadkiem, bo przetrwała wojnę prawie bez zniszczeń, podczas gdy bardziej odpowiednie lokalizacje: Wrocław czy Strzegom, zostały zrujnowane.
Historia rozwoju polskiego kamieniarstwa w Świdnicy jest niezwykle bogata, a Wieland był nie tylko jej świadkiem, ale i uczestnikiem. Wtedy już pewnie zatraciło się jego germańskie imię. Posąg otoczyli opieką uczniowie świdnickiego Gimnazjum i Liceum Przemysłu Kamieniarskiego. W ramach zajęć praktycznych wykonali dla niego cokół ze strzegomskiego granitu, na którym stoi do dziś. Przyjęli go też na swojego nieformalnego patrona – kowal został kamieniarzem.
Obecne władze Strzegomia, powiatu świdnickiego, strzegomscy kamieniarze, czynią starania o uruchomienie technikum górnictwa odkrywkowego w Strzegomiu. Warto więc przypomnieć krótką historię świdnickiej szkoły kamieniarskiej. Powstała w 1946 jako Zasadnicza Szkoła Zawodowa, by po roku przekształcić się w Liceum i Gimnazjum Przemysłu Kamieniarskiego. Program szkolny przewidywał utworzenie dwóch specjalizacji: techników skalników – do wydobycia i wstępnego przerobu kamienia oraz techników kamieniarzy – do obróbki kamienia. Oprócz nauki w szkole uczniowie pracowali dwa miesiące fizycznie w kamieniołomach na stanowiskach wiertacza, skalnika, ładowacza, kamieniarza obróbki ręcznej lub maszynowej. Młodzież do szkoły garnęła się chętnie, przyjeżdżała z całego kraju. Uruchomiono dwa internaty. Wysoki poziom nauczania gwarantowała wykwalifikowana kadra, wśród której znajdowali się Julian Sulima-Samujłło, profesor AGH, dyrektor techniczny zjednoczenia, Stanisław Sobolewski, pracownik AGH i Politechniki Krakowskiej czy Tadeusz Tyrowicz, przed wojną właściciel dużego zakładu kamieniarskiego, autor podręczników do kamieniarstwa.
Dzięki wspaniałej kadrze pedagogicznej, uczniowie nie ograniczali się tylko do nauki zawodu. Wykonali dla miasta szereg prac kamieniarskich, byli aktywni w sporcie i życiu kulturalnym. Dość powiedzieć, że szkoła wystawiała swoją drużynę piłkarską w Pucharze Polski, a wśród jej uczniów byli m.in. mistrz Polski w boksie w wadze lekkiej Leszek Kudłacik i reprezentant Polski w siatkówce, Aleksy Szłomicki. W Sławniowicach uczniowie szkoły wystawili również sztukę teatralną o kamieniarstwie, napisaną przez dyrektora, Jana Ziembę.
Wieland niedługo pozostał ulubieńcem kamieniarskiej młodzieży. W 1951 roku przeprowadzono reorganizację górnictwa skalnego. Powołano Zarząd Przemysłu Kamienia Budowlanego, który został przeniesiony do Krakowa i Zarząd Kamieniołomów i Klinkierni, przeniesiony do Wrocławia. Miało to wpływ na szkołę. Kadra pedagogiczna przeniosła się do Krakowa, gdzie organizowała nauczanie na AGH na wyższym, inżynierskim stopniu. Szkołę przeniesiono do Krakowa 1 września 1951 roku, zmieniając jednocześnie jej nazwę na Technikum Górnictwa Odkrywkowego. Technikum zostało zamknięte w 1997 roku.
Kowal Wieland powoli stawał się anonimową postacią, obok której Świdniczanie przechodzili nie zastanawiając się nad przyczyną jego istnienia. Został przeniesiony do Parku Centralnego. Ma ułamany nos, cokół zamazany jest graffiti. Dalej jest niemym obserwatorem i być może doczeka chwili, gdy kamieniarskie nauczanie na poziomie technikum powróci na Dolny Śląsk.
W. Opioła
O kamieniarstwie opisywanego regionu nie można powiedzieć czegoś szczególnego. Brak tu kamiennych surowców naturalnych oraz bogatych tradycji kamieniarskich. Jednak położenie geograficzne oraz rynek odbiorców spowodował, że swoje miejsce znalazło tutaj wiele ważnych i uznanych firm.
CHARAKTERYSTYKA REGIONU
Województwo kujawsko-pomorskie zostało utworzone w 1999 z dawnych województw bydgoskiego, włocławskiego i toruńskiego. Przez województwo przepływa rzeka Wisła.
Kujawsko-pomorskie ma powierzchnię blisko 18 tys. km2, którą zamieszkuje ponad 2 mln ludzi. W województwie rozlokowane są 34 miasta, z których największe to Bydgoszcz (358 tys. mieszkańców), Toruń (206 tys.), Włocławek (117 tys.) i Grudziądz (99 tys.). Brak w województwie wyraźnego ośrodka miejskiego, najbardziej zurbanizowany charakter ma aglomeracja Bydgoszczy, Torunia i Solca Kujawskiego, wraz z przyległymi miasteczkami i wsiami. Tam też najmocniej rozwinięta jest branża kamieniarska.
Silną stroną województwa jest infrastruktura transportowa. W Bydgoszczy znajduje się Międzynarodowy Port Lotniczy. Przez region przebiega też, z południa na północ fragment autostrady A1 (z Gdańska do Wodzisławia) oraz drogi ekspresowej S5 (ze Świecia, przez Bydgoszcz, Poznań, Wrocław do Lubawki). Droga ekspresowa S10, z Płońska do Szczecina, spełnia także funkcję południowej obwodnicy Torunia i Bydgoszczy.
Województwo łódzkie jest położone w centralnej części kraju. Tutaj, we wsi Piątek w powiecie łęczyckim 50 km od Łodzi znajduje się geometryczny środek Polski. Województwo zajmuje powierzchnię 18,2 tys. km2, którą zamieszkuje ponad 2,5 mln osób. W województwie są aż 43 miasta, z których zdecydowanie największa jest Łódź (750 tys. mieszkańców). Inne ważne ośrodki miejskie to Piotrków Trybunalski (78 tys.), Pabianice (69 tys.), Tomaszów Mazowiecki (66 tys.), Bełchatów (61 tys.), Zgierz (42 tys.), Skierniewice (49 tys.) i Radomsko (49 tys.). Województwo podzielone jest terytorialnie na 24 powiaty.
Charakter przemysłowy województwa nadają trzy ośrodki przemysłowe – Łódź, z tradycjami przemysłu włókienniczego, Piotrków Trybunalski z przemysłem precyzyjnym i logistyką oraz Bełchatów z energetyką i górnictwem węgla brunatnego. Łódzka Specjalna Strefa Ekonomiczna jest silnym magnesem dla nowych inwestycji.
W województwie łódzkim krzyżują się transeuropejskie szlaki transportowe: z północy na południe i ze wschodu na zachód Europy. Na sieć dróg w województwie składają się autostrady A1 (z południa na północ) i A2, przebiegająca w kierunku wschód-zachód (istniejące częściowo) oraz planowane cztery drogi ekspresowe. Region przecinają magistrale kolejowe Warszawa-Katowice, Warszawa-Frankfurt nad Odrą, Chorzów-Tczew i inne. Planowana jest budowa szybkiej kolei łączącej Łódź z Warszawą, Poznaniem i Wrocławiem.
W województwie znajduje się międzynarodowy port lotniczy Łódź-Lublinek.
ZŁOŻA
Opisywany region nie jest zbyt zasobny w surowce skalne. Według danych Państwowego Instytutu Geologicznego, w województwie kujawsko-pomorskim nie ma udokumentowanego żadnego złoża kamieni łamanych i blocznych. W województwie łódzkim występują liczne złoża wapieni, piaskowców i trawertynu, jednak eksploatacja odbywa się na małą skalę.
Wapienie wydobywane są w południowej części województwa łódzkiego, w okolicach Poddębic, Radomska, Pajęczna i Opoczna. Tylko jedno złoże – Sławno, eksploatuje wapień na większą skalę (223 tys. ton rocznie), produkując mączki wapienne dla rolnictwa i drogownictwa. Znanym kamieniarzom materiałem budowlanym jest trawertyn z Raciszyna, wydobywany w złożach Zalesiaki i Raciszyn, niedaleko Działoszyna, w południowej części województwa łódzkiego. W województwie udokumentowanych jest także 39 złóż blocznych piaskowca, z czego wydobycie prowadzone jest na mniejszą lub większą skalę w trzynastu. Piaskowce wydobywane są w okolicach Opoczna i Radomska. Dla potrzeb kamieniarstwa wydobywany jest m.in. jasnokremowy piaskowiec ze złoża Sielec, żółty ze złoża Zagórze koło Radomska, Tresta Wesoła i Żarnów koło Opoczna, kremowy ze złoża Mroczków Gościnny. Piaskowiec z tamtych okolic wydobywany jest w ilościach niewielkich (rzędu kilku, kilkunastu tysięcy ton rocznie). Przerabiany jest najczęściej na kamień murowy, płytki elewacyjne, dzikówkę, drobne elementy rzeźbione, kamień ogrodowy, itp.
FIRMY KAMIENIARSKIE
Według danych Głównego Urzędu Statystycznego w analizowanym regionie działają 572 firmy kamieniarskie, w tym w województwie łódzkim 374 a w kujawsko pomorskim 198. Najsilniej rozwinięte jest kamieniarstwo w Łodzi, pracuje tutaj aż 88 zakładów kamieniarskich, w aglomeracji toruńsko-bydgoskiej (razem 63 zakłady kamieniarskie), w powiatach okalających Łódź od południa i południowego wschodu (45 zakładów kamieniarskich) i w powiecie radomszczańskim (27 zakładów kamieniarskich). Najmniej firm kamieniarskich jest w Skierniewicach (tylko jeden taki zakład), powiatach mogileńskim, skierniewickim i brzezińskim (po dwie firmy kamieniarskie), powiatach rawskim, rypińskim i wąbrzeskim (po trzy zakłady kamieniarskie).
Wśród największych firm regionu warto wymienić w województwie łódzkim firmę kamieniarską Krawczyk z Łubnej-Jakus, PPH Trawertyn z Raciszyna, spółki Skalimex-Grantin i Skalimex-Borów, eksploatujące złoża granitów w okolicach Strzegomia, ale mające swoją siedzibę w Sieradzu, firmę Marwen z Andrespola, ZKMB Andrzej Kosek z Miedznej Drewnianej, Zakład Kamieniarski Wolica, firmę Master of Stone z Radomska, Kas-Kam z Sieradza, Labradoryt z Łodzi, firmę Gromos ze Strykowa, Marmi Kałużyński ze Zgierza, hurtownie kamienia naturalnego Galeria Kamieni z Rokicin-Kolonii oraz Magma z Łodzi.
W województwie kujawsko-pomorskim ważnymi zakładami kamieniarskimi są firma Euro-Granit z Gniewkowa, Przedsiębiorstwo Słonawki ze Słonawy, firma Granitex z Sadek, Zakład Kamieniarsko-Rzeźbiarski GW Gawryś z Torunia, Aglomarmur z Bydgoszczy, Firma Kamieniarska Lech Zaorski z Bydgoszczy i firma Granit Adam Grabowski z Solca Kujawskiego, Almadex z Ciechocinka, Bolmar z Tucholi, Pabel Stone Group z Włocławka. W województwie kujawsko-pomorskim, w Solcu Kujawskim swoją główną siedzibę ma Centrum Zaopatrzenia Kamieniarstwa Widuto. W Bydgoszczy znajduje się również hurtownia kamienia naturalnego Granity Błyskal.
Najsilniejszym ośrodkiem kamieniarskim regionu jest Łódź. Jest to największe miasto województwa łódzkiego, a i w kujawsko-pomorskim nie ma takich metropolii. Jest jeszcze inna przyczyna szybkiego rozwoju - Łódź jest miastem z przyszłością – tłumaczy Marek Szydłowski z firmy Gromos ze Strykowa. - Boryka się co prawda z pewnymi problemami polityczno-gospodarczymi, nigdy nie mieliśmy zrównoważonego i silnego przemysłu. Gdy włókiennictwo upadło, nie potrafiliśmy się tak szybko podnieść jak Wrocław czy Poznań. Ale dziś mamy Camerimage – imprezę o randze światowej, wspaniałe plany rewitalizacji miasta, a sukces branży kamieniarskiej za tym idzie. Np. w budowlance, w Łodzi jest wyjątkowo silna konkurencja. Jest wiele hurtowni i zakładów produkcyjnych.
W kujawsko-pomorskim kamieniarstwo rozwija się przede wszystkim w okolicach Bydgoszczy i Torunia. Nic dziwnego – miasta te mają bardzo dobrą, jak na polskie warunki infrastrukturę transportową i znakomite położenie logistyczne. To m.in. sprawia, że do hurtowni kamienia w regionie przyjeżdżają kamieniarze z Koszalina, Gdańska, nawet Szczecina. Firma Widuto – centrum zaopatrzenia kamieniarstwa, ma tutaj magazyn i główną siedzibę. Stąd wyjeżdżają samochody z akcesoriami do zakładów kamieniarskich w całym kraju.
Dobra logistyka skusiła także wiele hurtowni kamienia do lokowania swoich magazynów w regionie. I tak mamy tutaj składy firm Hermes Gabrostone (Piotrków Trybunalski), Grawis (Zduńska Wola), JP Granit (Bydgoszcz, Łódź), Marmi Kałużyński (Zgierz), Magma (Łódź), Galeria Kamieni (Rokiciny-Kolonia) i Granity Błyskal (Bydgoszcz). Dwa kilometry od granicy województwa łódzkiego ulokowana jest hurtownia Interstone w Mszczonowie, która także jest ważnym dostawcą dla zakładów kamieniarskich regionu. Oddział w Łodzi prowadzi także firma Abra-Marmi, zaopatrująca zakłady kamieniarskie w maszyny i narzędzia do obróbki kamienia.
MARKETING
Właściciele firm kamieniarskich dostrzegają jak wielka szansa otworzyła się przed ich firmami wraz z wejściem do Unii Europejskiej. Działania intensyfikują firmy uznane, z kilkudziesięcioletnią renomą, powstają również bardzo szybko firmy nowe. -Nowopowstające firmy są zazwyczaj konkretnie sprofilowane na dany rodzaj działalności, np. produkcję kamiennych parapetów, sprzedaż kamienia ogrodowego. W kujawsko-pomorskim widać to szczególnie, tutaj branża kamieniarska na dużą skalę dopiero się rozwija. Wcześniej istniało tylko kilkanaście dużych zakładów kamieniarskich. Nowopowstałych jest już kilkanaście, a nie znam pewnie nawet połowy – opisuje rynek właściciel firmy z okolic Bydgoszczy, pragnący zachować anonimowość.
Rewitalizacja miast, bogacące się społeczeństwo, fundusze unijne – to działa na korzyść kamieniarstwa. Świadomi tego właściciele podejmują przedsiębiorcze działania. Artur Koćwin, właściciel firmy kamieniarskiej z Radomska modernizuje park maszynowy – realizuję właśnie inwestycję zakupu dwóch maszyn Bretona oraz programu do obsługi produkcji. To kilkumilionowe przedsięwzięcie. Z kolei Marek Szydłowski stawia na zaopatrzenie magazynu - Żeby konkurować, musimy kupować u źródła, wtedy możemy zarobić na rozwój firmy, nowe maszyny, lepszy sprzęt. Powiększam stan magazynowy, aby uatrakcyjnić ofertę dla klientów. Klienci indywidualni wybierają najczęściej z tego co jest na placu – tłumaczy motywy swoich strategicznych decyzji.
Hurtownie kamienia także dbają o stany magazynowe, zwiększając jednocześnie asortyment - W hurtowni sprzedajemy głównie płytki, co roku mamy nowości. Obecnie promujemy granit na szkle oraz ametyst w płycie – mówi Mariusz Najder, współwłaściciel hurtowni Galeria Kamieni z Rokicin-Kolonii. To bardzo drogie materiały, ale znajdują odbiorców, ponieważ ludzie się bogacą.
Jednocześnie hurtownicy muszą sobie radzić z faktem, że coraz więcej kamieniarzy zamawia bezpośrednio u źródła, pomijając pośredników. – Mamy tak skalkulowany cennik, że jak przyjedzie do nas kamieniarz z klientem, może bez obaw pokazać mu asortyment. Cena dla kamieniarza jest dużo niższa niż dla odbiorcy indywidualnego, to kamieniarze są przecież naszymi klientami i chcemy z nimi współpracować a nie konkurować – tłumaczy Mariusz Najder.
A jakie kamienie są najchętniej kupowane w regionie? – w tym roku popularne są kamienie czerwone, szare i czarne, np. brazylijski Matrix. Bardzo dobrze sprzedaje się też Crema Marfil. Potwierdzają to także inni kamieniarze, dostrzegając trend wzrastającej popularności kamieni czarnych, szarych, o zimnych kolorach. W kamieniarstwie nagrobkowym prym wiodą tradycyjnie szwedzka Vanga i afrykańska Impala. Popularne stają się też granity ukraińskie – Nowodaniłowski, Kapuściński, Tokowski.
Na tle całego kraju, kamieniarstwo w łódzkim i kujawsko-pomorskim jest nowoczesne i wyspecjalizowane w określonej działalności. Bardzo mało jest tutaj większych zakładów, które wykonują i nagrobki i budowlankę. – Jak choć raz się złamiesz i zrobisz nagrobek, to już nie będzie odwrotu – tej zasady trzyma się wielu kamieniarzy specjalizujących się w budownictwie i widać, że tutaj kamieniarstwo nagrobkowe i budowlane to dwie odmienne branże. Małe zakłady owszem, wykonują nagrobki w sezonie, zimą parają się budowlanką, ale w skali ogólnej specjalizacja jest mocno zauważalna.
Tekst i zdjęcia: Wojciech Opioła
Jak opisać branżę kamieniarską w województwie mazowieckim? Zadanie to dosyć trudne ze względu na dominację metropolii warszawskiej. Tam skupia się większość prac kamieniarskich nie tylko województwa mazowieckiego, ale całej Polski. Z drugiej strony prace kamieniarskie w Warszawie i okolicach wykonuje także wiele firm z innych województw. Rynek dla firm kamieniarskich na Mazowszu to przede wszystkim Warszawa i okoliczne miejscowości, gdzie wykonuje się najwięcej prestiżowych realizacji, zarówno dla indywidualnych inwestorów, jak i instytucji.
Jesienią 2008 roku na świecie ogłoszono początek kryzysu. Branża kamieniarska w Polsce przez ponad rok udanie sobie z nim radziła. Aż nastał dziwny rok dwa tysiące dziesiąty... Symptomy zmian na rynku pierwsze docierają do pośredników – hurtowych sprzedawców bloków i płyt – i to o nich jest ten raport. Pierwsze sześć miesięcy obecnego sezonu przyniosło ogromne zmiany w kontraktacji płyt i bloków, a przede wszystkim ogromny spadek popularnych kamieni. Zanim jednak przeanalizujemy 2010 rok, aby poznać przyczyny obecnych wydarzeń, trzeba sięgnąć kilkanaście miesięcy wstecz.
Boom inwestycyjny jest korzystny dla polskich kamieni naturalnych. Wydobycie, przerób i zastosowanie wzrosły w 2010 roku ogromnie, zarówno kamieni twardych, jak i piaskowców, marmurów i wapieni. Nie popadajmy jednak w huraoptymizm. Prosperity ma wątłe fundamenty i bez mądrej polityki kamieniołomów nie zostanie wykorzystane. Polska branża kamieniarska opiera swoją działalność przede wszystkim na materiałach importowanych zza granicy. Jednak są takie sektory, w których polskie kamienie są chętnie wykorzystywane.
Coraz częściej słyszymy, nie tylko w Polsce, że Europa nie jest w stanie konkurować z producentami z Chin czy innych krajów Dalekiego Wschodu. Chiny to taki straszak powszechnie działający na naszą wyobraźnię. Wchodzimy do sklepu z zabawkami, a tu wszystko „made in China”. Nie ma co sprawdzać – nawet klocki lego i znane z czasów komuny „resoraki” Matchbox też.
Strona 1 z 2
Skorzystaj z naszej prenumeraty.
Zamów całoroczną prenumeratę Świata Kamienia!
| 45-837 Opole, ul. Wspólna 26 woj. Opolskie Tel. +48 77 402 41 70 Biuro reklamy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. Redakcja: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. |
