Kształt kamiennych stopni schodowych zależy od konstrukcji schodów. Najprostszym roz-wiązaniem schodów zewnętrznych jest pojedynczy stopień wejściowy do bramy wejściowej domu, chroniący sień wejściową od zalewania jej wodą podczas silnych opadów atmosfe-rycznych. Dalsze wejście na wysokość podłogi parteru wykonywane jest schodami wejścio-wymi umieszczonymi w sieni lub w hallu wejściowym. W budynkach monumentalnych bardzo często budowane są szerokie schody wejściowe ze-wnętrzne do wysokości podłogi parteru, a więc na wysokości kilku lub nawet kilkunastu stopni (ok. 1-2 m). Ze względu na ogólny przekrój poprzeczny rozróżnia się następujące rodzaje stopni kamien-nych zewnętrznych: a) pełne blokowe (rys. 62a), b) podcięte blokowe (rys. 62b), c) podcięte blokowe z ochronną listwą wodną (rys. 62c). Takie stopnie przeznaczone są do układania na fundamencie betonowym lub na podmurówce i na zaprawie cementowej Jeżeli układanie ich przeprowadza się na ukośnej płycie żelazobetonowej, muszą one być wy-konane jako podcięte do żądanego profilu (rys. 63). Obróbka zewnętrzna stopni wejściowych może być dowolna i zależna od rodzaju kamienia, który powinien być zawsze dobrany odpo-wiednio trwały i wytrzymały. Cechy wytrzymałościowe dostosowuje się do rodzaju i często-ści przewidywanego ruchu. Najlepszym materiałem na stopnie zewnętrzne jest granit lub po-dobne rodzaje skał zwięzłych. Najodpowiedniejszymi rodzajami obróbki są takie, które dają powierzchnię odpowiednio szorstką. Wykonuje się więc stopnie granitowe groszkowane, gru-bo szlifowane, drobno szpicowane. W bardzo reprezentacyjnych gmachach daje się stopnie polerowane, wtedy jednak na pasie stawiania stóp wykonuje się tzw. dywaniki drobnogrosz-kowane. Górna powierzchnia stopnia może być obrobiona szorstko, czoło (podstopień) zaś polerowane. Stopnie z piaskowca (odpowiednio trwałego i nie łamiącego się) wykonuje się przeważnie w fakturze grubo lub średnio szlifowanej, po której są one jeszcze dostatecznie szorstkie. {mospagebreak}Stopnie zewnętrzne układa się zawsze z nachyleniem około 1:50 ku przodowi dla łatwego spływu wody deszczowej. Dolna część stopni układanych na podmurówce (fundamencie) ma wyrównany pas zewnętrzny na szerokości około 6 cm dla równego przylegania do dolnego stopnia, na którym się opiera. Pozostałe jego powierzchnie: dolna i tylna mogą być tylko z grubsza wyrównane, a nawet dopuszcza się ich podcięcie jak w typie „b” (rys. 62). Stopnie o przekroju pokazanym na rys. 63 mogą mieć dolną powierzchnię również grubo wyrównaną (półczysto grubo szpicowana), ale ich przednia i tylna krawędź musi być równo dłutowana do żądanego profilu. We wszystkich wymienionych rodzajach stopni, przednóżek (podstopień) może być gładki z lekkim zebraniem lub zaokrągleniem krawędzi, dla zapobieżenia uszkodzeniom, podcięty lub profilowany (rys. 64). Rodzaj wybranego profilu może być najrozmaitszy zależnie od pomysłu projektanta. Najczę-ściej używane są profile pokazane na rys. 64. Ze względu na oszczędność materiału i łatwiejszy montaż stopni coraz częściej stosowane są płytowe okładziny (rys. 65), które składają się z dwóch oddzielnych części: z podnóżka (stopnicy) i z przednóżka (podstopnicy). Kształt ich może być prosty lub profilowany. Tego rodzaju okładziny są wykonywane najczęściej z granitu. Podnóżki (stopnice) mogą być też konstruowane z granitu, zaś przednóżki (podstopnice) z materiału słabszego odpowiednio dobranego kolorem. Grubość stopnicy wynosi przeciętnie od 4-6 cm, zależnie od nasilenia i rodzaju ruchu; gru-bość podstopnicy najczęściej – 3 cm. Układ stopni wejściowych może być również rozmaity, tak samo różna może być ich długość. Mogą one być wykonane między bocznymi ściankami (rys. 66) lub jako trzechstronne prosto-kątne (rys. 67a) albo łukowe (rys. 67b). Długość stopni zależy od materiału, z jakiego są one wykonane i przeciętnie wynosi 80-150 cm. Granitowe stopnie mogą być znacznie dłuższe. Większe długości narażają stopień na pęknięcie głównie w czasie transportu. W wejściach o szerokości do 3 m czasem są wykonywane stopnie granitowe jednolite. Możliwości wykonania takich długości szczególnie z granitu śląskiego nie przedstawiają żadnych trudności. Przy układaniu stopni dzielonych należy zaprojektować odpowiednio ich podział uważając, aby spoiny w sąsiednich ciągach stopni się mijały i aby podział był harmonijny i estetyczny. Gdy stopnie są okładane płytami, należy również przestawiać styki stopnic i podstopnic. Ponieważ podstopnice są zawsze cieńsze od stopnicy, a więc łatwiejsze do uszkoszenia, daje się często ich długości mniejsze od stopnicy. Styki ich jednak i podział muszą, by dostosowane do podziału stopnicy. Na rysunku 66 np. wykonano podział stopnic na 3 i 4 części, podstopnic zaś na 5 części. Schody parkowe Specjalnym rodzajem schodów zewnętrznych są schody układane z płyt surowych w parkach i ogrodach do celów zdobniczych lub do wyrównywania naturalnych różnic wysokości, dla uniknięcia zbyt dużych spadków na ścieżkach parkowych, wreszcie, jako dojście do altan, boisk itp. Mogą być one układane jako mur suchy bez fundamentu na dobrze wyrównanym i ubitym podłożu piaskowym. Materiałem mogą być dowolne rodzaje kamienia, odpowiednio wytrzymałego na ścieranie i wpływy atmosferyczne i odznaczającego się dobrą oddzielnością płytową. Najczęściej więc stosowane są do tego celu piaskowce, kwarcyty, mocne łupki i ewentualnie zbite wapienie. Przykład takich stopni pokazuje rysunek 68. Schody wewnętrzne Według rodzaju konstrukcji dzieli się schody wewnętrzne jak następuje: 1) podparte na pełnych ścianach (od dołu niewidoczne), 2) podparte na dźwigarach (od spodu widoczne częściowo), 3) wolno wiszące (wspornikowe – od spodu całkowicie widoczne). W zależności od kształtu w rzucie poziomym klasyfikuje się schody na: 1) proste, 2) zabiegowe (rys. 69a-c), 3) wachlarzowe (rys. 69d), 4) kręcone (rys. 73a-b). Ze względu na ilość biegów mogą one być: 1) jednobiegowe, 2) dwubiegowe, 3) trójbiegowe. Części schodów Schody wewnętrzne składają się z trzech głównych części: 1) stopni, na które składają się stopnice i podstopnice (podnóżki i przednóżki), 2) policzków schodowych 3) poręczy schodowych (balustrad). Poręczami nazywa się boczne zabezpieczenie schodów, składające się ze słupków poręczowych (przeważnie stalowych) i z uchwyta poręczowego (zwykle drewnianego). Słupki poręczowe przytwierdzone są bezpośrednio do stopni schodowych. Poręcze ozdobne, wykonane częściowo lub całkowicie z kamienia, noszą nazwę balustrad i składają się z cokołu, ścianki (pełnej i ażurowej) i nakrywy (uchwytu poręczowego). Stopnie Stopnie wewnętrzne podobnie jak zewnętrzne mogą być wykonane jako pełne lub okładzinowe. Na stopnie wewnętrzne używa się najczęściej: - granitu dla najcięższego ruchu, - piaskowca i - marmuru. Kształt stopni Profile stopni daje się podobne jak dla schodów zewnętrznych. W stopniach marmurowych profilowanie jest często bogatsze. Stopnie pełne podparte obustronnie ściankami, niewidoczne od dołu, otrzymują przekrój podobny do stopni zewnętrznych. Stopnie pełne od dołu widoczne (całkowicie lub częściowo) wykonane są jako podcięte, o dolnej powierzchni czysto obrobionej i o fakturze podobnej lub odmiennej jak dla górnej powierzchni (rys. 70a). Jeżeli stopnie są profilowane, a czoła ich od strony sąsiedniego biegu widoczne, profil przeważnie obieg stopień dookoła i jest na czole stopnia również widoczny (rys. 70b). Stopnie proste oparte jednym końcem na ścianie klatki schodowej, drugim zaś na policzku schodowym z dźwigara stalowego (rzadziej żelbetowego) mają przekrój na całej długości jednakowy. {mospagebreak}Stopnie wolnowiszące, oparte tylko jednostronnie na ścianie klatki schodowej, otrzymują dla lepszego oparcia i twierdzenia ich w ścianie zakończenie na długości wpuszczenia w mur o przekroju pełnym prostokątnym. Stopnie zabiegowe Stopnie zabiegowe powstają przy zmianie kierunku biegu schodów bez przerywania ich podestami, na których traci się na wysokości wznoszenia się. Mogą one być wykonywane w kilku odmianach. Jeżeli kształt klatki schodowej jest prostokątny, układ ich może być taki, jak na rysunkach 69a, b i c. Noszą one wtedy również nazwę schodów wachlarzowych ze skrętem: a) o 900, b) 2x900 i c) 1800. Właściwe schody wachlarzowe powstają przez umieszczenie ich w klatce schodowej o rzucie poziomym kolistym (ewentualnie eliptycznym) w sposób pokazany na rysunku 69d. Ich skręt może wynosić 900 lub 1800. Stopnie zabiegowe mogą być wykonywane albo jako podparte obustronnie pełnymi ścianami albo jako wolnowiszące. Kształt dolnej powierzchni stopni podpartych obustronnie ścianami jest dowolny, natomiast dla schodów wolnowiszących dolna powierzchnia musi być obrobiona według linii śrubowej, jest więc powierzchnią wichrowatą. Kształt stopnia zabiegowego pokazuje rysunek 72. Podobnie jak w stopniach prostych, może ich przekrój w części opierającej się na ścianie otrzymywać kształt prostokątny. Kształt stopnia zbieżny na zewnątrz wraz z pogrubieniem łoża opierającego się na ścianie przesuwa środek ciężkości stopnia ku ścianie, co przyczynia się do zwiększenia ogólnej stateczności schodów. Na ogół pełne stopnie zabiegowe z kamienia są obecnie wykonywane coraz rzadziej z powo-du wysokiego kosztu ich obróbki oraz zmniejszonego bezpieczeństwa w czasie pożaru. Za-mienia się je na stopnie okładzinowe na płycie żelbetowej, której ukształtowanie według po-wierzchni śrubowej jest znacznie łatwiejsze. Schody kręcone Jeżeli skręt schodów wachlarzowych wynosi 3600, otrzymują one nazwę schodów kręconych lub wieżowych (rys. 73), gdyż wykonuje się je zwykle jako wejście na wysokie wieże. Mogą one być dwojakiego rodzaju: bez środkowego słupa lub ze środkowym słupem. Stopnie dla układu „a” nie różnią się niczym od zabiegowych poprzednio opisanych, o dolnej powierzchni czysto obrobionej wznoszącej się śrubowo. W układzie „b” słup środkowy jest utworzony z odcinków walca wyrobionych razem ze stop-niem schodowym, którego kształt przedstawia rysunek 74. Odcinek walca środkowego może być wykonany stycznie do czoła stopnia (rys. 74a) lub osiowo (74b). Wykonanie osiowe jest nieco łatwiejsze, styczne natomiast znacznie mocniejsze. Stopnie opierają się swoim szerokim końcem na ścianie, a walcowym zakończeniem z drugiej strony jeden na drugim, tworząc w środku ciągły słup o średnicy 20-30 cm, zwany duszą schodów kręconych. Dusza schodowa może mieć w środku przewiercony otwór pionowy, którym nakładana jest na pręt okrągły lub rurę stalową; ułatwia to dokładny montaż i wzmacnia całość konstrukcji schodów. Wolną przestrzeń między ściankami rury i kamieniem zalewa się zaprawą cementową lub wypełnia miękkim ołowiem. Schody okładzinowe Okładziny stopni wewnętrznych otrzymują kształt i grubość jak dla schodów zewnętrznych. Materiałem na wewnętrzne stopnie może być, prócz używanych na stopnie zewnętrzne, także marmur o dostatecznej wytrzymałości na ścieranie. Grubość okładzin marmurowych daje się mniejszą od granitowych lub piaskowcowych, a mianowicie dla stopnicy – 3-4 cm i dla pod-stopnicy – 2-2,5 cm. {mospagebreak}Dochodzą tu jeszcze okładziny dla widocznych czół stopni od we-wnętrznej strony biegów, stanowiące przedłużenie podstopnia, o kształcie dostosowanym do przekroju stopnia. W stopniach zabiegowych wykonanie ich w postaci okładzin jest znacznie ułatwione. Wszystkie krzywolinijne elementy schodów zabiegowych wykonane są w konstrukcji żelbe-towej. Stopnica otrzymuje kształt wycinka pierścienia o stałej grubości z odpowiednio obro-bionym profilem czoła. Podstopnica niczym się nie różni od wykonania w stopniach prostych. Okładzinę czoła, która ściśle biorąc powinna być wykonana jako powierzchnia walcowa, wy-konuje się zwykle w odcinkach prostych. W celu podniesienia dekoracyjności wykonywane są często stopnie marmurowe polerowane. Aby zmniejszyć poślizg na takich stopniach, nakuwa się na nich groszkowane dywaniki, na-kleja się na nie w środkowej części dywaniki z gumy lub linoleum albo też stosuje podobne środki, zapobiegające wycieraniu się kamienia. Jednym z nich jest np. pokazane na rys. 75 zbrojenie paskami z twardej gumy, klejonej na krawędzi stopnia i wpuszczanej w prostokątne wycięcia na powierzchni stopnia, na którą nieznacznie wystaje. Policzki schodowe Policzkiem schodowym nazywa się zewnętrzne podparcie lub ograniczenie biegu schodów. Policzki te mogą mieć kształt pełnych ścianek ograniczających obustronnie zewnętrzne schody wejściowe lub środkowy pierwszy bieg trójramiennych schodów wewnętrznych. W zwykłych dwubiegowych schodach wewnętrznych podpierają one zewnętrzną stronę pierwszego biegu, tworząc równocześnie często ograniczenie zejścia do piwnicy. Jeżeli biegi schodów są częściowo widoczne od dołu, policzkami są belki dowolnej konstrukcji podpierające zewnętrzne końce stopni schodowych. Dla zewnętrznych schodów kamiennych policzki mogą być wykonane całkowicie jako mury z kamienia dowolnej konstrukcji. Kształt ich w rzucie poziomym może być również rozmaity. Mogą to być dwie ścianki równoległe ograniczające z obu stron bieg schodów (rys. 76a), mogą być ukośne (rys. 76b) lub wreszcie łukowe (rys. 76c). Górne ograniczenie ścianek policzkowych może być poziome lub ukośne, równoległe do nachylenia schodów. Górna linia ścianki jest wzniesiona powyżej linii schodów. W wejściach do gmachów reprezentacyjnych górne ograniczenie ścianki wykonywane jest często z kamienia obrobionego aż do polerowanego włącznie. Kształt poszczególnych kamienia w ściankach policzkowych prostych nie ma żadnych szczególnych cech, gdyż są to zawsze bryły równoległościenne. W ściankach ukośnych i łukowych podział poszczególnych kamienia musi być odpowiednio uzgodniony z podziałem schodów; kształt ich jest nieumiarowy, gdyż są one ograniczone powierzchniami ukośnymi lub powierzchniami łukowymi i wichrowatymi. Gdy policzki wykonane są jako belki niosące żelbetowe, są licowane cienkimi płytami marmurowymi, których wykonanie nie różni się niczym od zwykłych licówek wewnętrznych. {mospagebreak}Balustrady Balustrady składają się: a) z podstawy (cokołu), b) ścianki, c) nakrywy (uchwytu poręczowego). Cokołem balustrady jest wznosząca się ponad stopniami część policzka schodowego, który jest wykonany w sposób już opisany, albo z pełnych elementów kamiennych lub z muru ceglanego lub betonowego z okładziną kamienną. Ścianka balustrady może być metalowa lub również kamienna. Jeżeli ścianka jest pełna, niosącą jej częścią jest przeważnie cienka ścianka żelbetowa (grubości około 5 cm), którą okłada się obustronnie cienką okładziną z płyt marmurowych lub innych (rys. 79). Ścianka może być również ażurowa, wykonana z tralek o najrozmaitszym przekroju (rys. 80). Górnym zakończeniem balustrady schodowej jest nakrywa. Jeżeli ścianka wykonana jest z okładziny z kamienia lub z kamiennych tralek, nakrywa również wykonana jest z kamienia. Materiałem może być piaskowiec, ale najczęściej stosowany jest marmur polerowany lub alabaster. Kształt nakrywy poręczowej (przekrój poprzeczny) może być najrozmaitszy, zależnie od pomysłu projektującego architekta. W najprostszym przypadku może to być gładka płyta lub płyta o profilowanych krawędziach. W reprezentacyjnych gmachach mogą to być bogato profilowane bloczki o grubości kilkunastu centymetrów. Najciekawszym szczegółem nakrywy poręczowej jest tzw. skręt w miejscu zmiany kierunku biegów schodowych. Skręt może być o 900 lub o 1800. Równocześnie ze skrętem nakrywa wznosi się wraz z wznoszeniem się schodów. Górna i dolna jej powierzchnia są więc powierzchniami śrubowymi, obie zaś boczne – powierzchniami walca. Skręt o 1800 w trzech rzutach przedstawia rysunek 81. Ponieważ styki jego z prostymi częściami nakrywy wykonuje się już poza skrętem, są one powierzchniami ukośnymi prostopadłymi do górnej powierzchni prostej części nakrywy. Nakrywy kamienne schodów zabiegowych są również wykonane w łuku o promieniu odpowiadającym wewnętrznemu promieniowi biegu schodów i wznoszą się równolegle do tego biegu, a więc według linii śrubowej. Wykonuje się je podobnie jak podstawy i dzieli się na części dostosowane do bloczności kamienia (marmuru), z którego są wykonywane. Ich powierzchnie stykowe są obierane prostopadle do osi (linii środkowej nakrywy i są powierzchniami wichrowatymi). Połączenie tralek z podstawą i nakrywą wykonuje się na metalowe lub stalowe sworznie, tak samo uchwyt na ścianie osadza się na takich sworzniach. Tekst przygotowano na podstawie: 1. A. Czeżowski, Elementy kamienne i zasady ich montażu 2. P. Otto, Handbuch für Steinmetzen Czy można wypiaskować znaczek pocztowy w kamieniu? Większość osób mających na co dzień do czynienia z piaskowaniem, na tak zadanie pytanie uśmiechnęłaby się z powątpiewaniem lub znacząco postukała palcem w czoło. Jak można wypiaskować detale tak drobne, by nie patrzeć na nie trzeba przez szkło powiększające? Przecież to niemożliwe.
A jednak to, co mogłoby wydawać się niemożliwe jeszcze wczoraj, dzisiaj dzięki szybko następującym zmianom towarzyszącym przygotowaniu i wykonaniu liternictwa oraz grafiki nagrobnej, nie stanowi już większego problemu.
Doskonale pamiętamy sytuację sprzed kilku lat, kiedy do przygotowania napisu wystarczał młotek i wprawna ręka, lub coraz rzadziej dziś stosowana metoda ręcznego wycinania liternictwa na podkładzie klejowym. Kto mógł wtedy przypuszczać, że bez komputera liternik nie będzie mógł się obejść? Także dzisiaj, temu, kto dotąd nie poznał możliwości fototechnologii, trudno jest wyobrazić sobie piaskowanie znaczków pocztowych, ba, nawet zdjęć w kamieniu.
Skomplikowany proces obróbki i przygotowania matrycy do piaskowania nazywamy fototechnologią, stwarza ogromne możliwości i pozwala na piaskowanie w kamieniu z niespotykaną dotąd jakością. Jakie korzyści niesie za sobą fototechnologia? Przede wszystkim wyjątkowa i niepowtarzalna jakość piaskowanych zdjęć, która otwiera zupełnie nowy rozdział w szeroko pojętym liternictwie nagrobkowym. Uzyskany efekt bije na głowę wszelkiego rodzaju wycinanie za pomocą plotera grafiki lub zdjęcia wykonane metodą fotopasków.
Poza tym możemy przenieść na kamień dowolny wzór, motyw, zdjęcie, praktycznie wszystko, co przyjdzie nam do głowy i co jesteśmy w stanie przenieść do komputera.
Oszczędzamy także na czasie. Artysta ręcznie wykonujący portret lub grafikę straci na wykucie tablicy kilka lub kilkanaście godzin, a dzięki fototechnologii w kilka minut wypiaskujemy zdjęcie czy grafikę, w dodatku ze stuprocentową zgodnością z oryginałem.
Aby uzyskać dobrą jakość piaskowanego zdjęcia należy zwrócić szczególną uwagę na jakość materiału wejściowego. Z fotografii niewyraźnej, mało kontrastowej nie uzyskamy nigdy takiego efektu, jak z fotografii ładnej i wyraźnej. Nie znaczy to, że ze zdjęć o gorszej jakości nic nie można uzyskać. Możliwości przeprowadzania retuszu są bardzo duże i w procesie przygotowania matrycy często się z nich korzysta. Dlatego właściwa ocena materiału wejściowego w dużej mierze przesądza o jakości końcowej.
Matryca, która trafia do klienta, wymaga tylko umiejętnego przeniesienia na kamień i wypiaskowania. Najlepszy efekt daje piaskowanie na kamieniach czarnych, gdzie po piaskowaniu uzyskuje się dobry kontrast. Problem piaskowania zdjęć w Impali może okazać się istotny, ponieważ jest to materiał bardzo często używany do produkcji nagrobków. Przeprowadzone przez klientów próby piaskowania w Impali dały zadowalające rezultaty. Wypiaskowane zdjęcie należy dodatkowo zaciągnąć kolorem białym lub srebrnym w celu dodania lepszego kontrastu. Piaskowanie grafik przygotowanych w kresce jest dużo łatwiejsze od piaskowanych zdjęć, a efekt końcowy naprawdę jest czymś do tej pory rzadko spotykanym na cmentarzach. Fototechnologia jest dostępna dla każdego. Niepotrzebny jest do niej ploter, czy komputer, jedynie piaskarka i kompresor. Nie trzeba mieć wielkiego doświadczenia w piaskowaniu, nawet zupełny nowicjusz jest w stanie po jednym szkoleniu samodzielnie piaskować przygotowane matryce.
Dużo jest jeszcze zakładów, które nie posiadając komputera i plotera. Konkurencja, która pracuje na takim sprzęcie na pewno daje im się we znaki. Poszerzenie swojej oferty o piaskowanie fototechnologii może tę sytuacje odwrócić.
To, że fototechnologia jest dla wszystkich, nie znaczy, że każdy będzie z niej korzystał. Jest to głównie oferta dla tych, którzy zachodzące zmiany na rynku rozumieją i potrafią wcześniej od innych dostrzec sposób na podniesienie jakości świadczonych przez siebie usług.
Nowa oferta jest przeznaczona głównie dla zakładów, które mogą mówić o jakiejkolwiek pozycji na rynku, które zainwestowały w maszyny, a klientów swoich przyzwyczaiły do jakości swoich usług.
Przyjrzyjmy się, jak fototechnologia wygląda cenowo. Koszt przygotowania zdjęcia wynosi 0,245 PLN za cm2. prosty przelicznik: zdjęcie wielkości 15 cm x 10 cm kosztuje 37 PLN. Kto wie, ile kosztuje zdjęcie na porcelanie takiego formatu? Dla grafik przygotowanego Albumu cena ta jest mniejsza, wynosi 0,185 PLN za cm2. cena takiej grafiki w zależności od wielkości waha się od 50 do 150 złotych. Podane ceny matryc zawierają podatek VAT.
Do wypiaskowania przygotowanej matrycy potrzebny jest specjalny klej. 50 ml takiego kleju to koszt 37 PLN. Klej jest bardzo wydajny, wystarcza na około 3m2 folii.
Jeżeli ktoś chce skorzystać z gotowego rozwiązania do piaskowania fototechnologii, zakup piaskarki fototechnologii, zakup piaskarki to koszt 3500 PLN + VAT, a 25 kg specjalnego ścierniwa do piaskowania kosztuje 125 PLN + VAT.
Więcej informacji dotyczących fototechnologii, szczególnie sposobu jej przenoszenia na kamień i piaskowania będzie można zdobyć na targach we Wrocławiu w dniach od 11 do 13 listopada ’99 oraz podczas IX Jesiennych Targów Kamienia i Maszyn w Wałbrzychu w dniach od 18 do 21 listopada ’99.
Prezentowany tam będzie cały proces piaskowania fototechnologii, także bogata ekspozycja grafik i zdjęć. Odbędzie się również premiera „Albumu Grafik Nagrobnych”, przygotowanego specjalnie dla fototechnologii.
Grzegorz Czekaj
Międzynarodowe Targi Kamienia i Maszyn w Carrarze są obok targów w Norymberdze i Weronie trzecią co do wielkości europejską wystawą związaną z szeroko pojęta branżą kamieniarską.
Tegoroczne targi, które odbyły się w dniach 26-30 maja były dwudzieste z kolei, a więc jubileuszowe. Wystawa zgromadziła nieporównywalną z rokiem poprzednim liczbę wystawców i zwiedzających.
Statystyki podają, że targi odwiedziło około 50 000 osób, z czego 17 000 przyjechało z zagranicy, ze 107 krajów świata. Wśród 766 firm przeważającą liczbę stanowiły firmy włoskie, aż 630. Po dwudziestu latach istnienia Międzynarodowych Targów Kamienia i Maszyn w Carrarze podjęto się zmian w organizacji tej imprezy. Nowe rozwiązania to przede wszystkim budowa wielkich sal konferencyjnych, nowych pawilonów oraz dwóch nowych restauracji. Nowością było otwarcie wielkiej Biblioteki Kamienia, która pozwala zapoznać się odwiedzającym z charakterystyką i sposobami wykorzystania różnych rodzajów kamienia naturalnego. Wśród wystawców i odwiedzających zdecydowany prym wiedli Włosi. Należą oni do ścisłej czołówki eksporterów i importerów kamienia naturalnego na świecie. Stamtąd głównie pochodzą informacje o nowościach w technologii, nowych maszynach i urządzeniach. Polska jest dla Włochów ważnym partnerem. Wiele włoskich firm ma udziały w polskich przedsiębiorstwach.
Targi Carrara ’99 to doskonała okazja dla firm kamieniarskich do podpatrzenia wszelkiego rodzaju technologii obróbki kamienia. Można tu zobaczyć wszystko, począwszy od zwykłych pił czy tez polerek, skończywszy na sterowanych komputerowo ogromnych, wielofunkcyjnych maszynach. Także przeróżne narzędzia oraz ogromny wybór materiałów eksploatacyjnych. Na stoiskach firm handlujących kamieniem prezentowano wiele rodzajów kamienia, były afrykańskie i brazylijskie granity, marmury w przeróżnych kolorach i wiele, wiele innych, których nie sposób tutaj wymienić. Imprezy tego typu stwarzają możliwość nawiązywania nowych i umacniania już istniejących kontaktów handlowych między firmami ze wszystkich stron świata. Problemem wydawać się może odległość Carrary od naszego kraju, chociaż warto zobaczyć co prezentują światowi liderzy branży kamieniarskiej.
Atutem tegorocznych targów Carrara ’99 były prezentacje „Kamień i Projekt”, pokazujące różne sposoby wykorzystania kamienia w sztuce, a także rys historyczny „Technika innowacji przemysłu kamienia: 20-lecie historii”. Całą impreza była na swój sposób wielkim show, który tym, co go widzieli na pewno długo pozostanie w pamięci.
Następne targi Carrara 2000 odbędą się w dniach od 1 do 4 czerwca.
Ostatnie zaskakujące wydarzenia, które rozegrały się na scenie zarówno politycznej, jak i ekonomicznej w naszym kraju oraz za granicą, przyniosły nam sporo zmian i niepewności. Nie da się ukryć bezpośredniego wpływu wydarzeń, jakie rozegrały się 11 września br. w Stanach Zjednoczonych i ich późniejszych reperkusji. Niewątpliwie od jakiegoś już czasu obserwujemy spowolnienie tempa rozwoju gospodarki światowej. Co za tym idzie, również polski rynek reaguje bardzo negatywnie na te nasilające się światowe tendencje do regresji. Niestety płacimy cenę za globalizację gospodarki światowej, która jak wiadomo, działa na zasadzie naczyń połączonych, pogorszenie lub zastój w rozwoju jednego z jej elementów pociąga za sobą zmianę wielu innych. Atak terrorystów na nowojorskie Światowe Centrum Handlu (WTC) to, oprócz tragedii tysięcy bestialsko zamordowanych ofiar, również cios wymierzony w międzynarodową gospodarkę. Cios zadany w wyjątkowo niekorzystnym momencie, bowiem pogłębił on negatywne nastroje i wprowadził poczucie niepewności. Na skutek wydarzeń w USA i niepokoju na świecie przebieg i wyniki kampanii wyborczej w naszym kraju zeszły na dalszy plan. Według głównego ekonomisty BRE Banku Janusza Jankowiaka przede wszystkim spadło zainteresowanie problematyką gospodarczą, na czym skorzystał rząd, usuwając w cień problem niebagatelnej dziury budżetowej. Jankowiak na łamach wrześniowej „Rzeczpospolitej” (Ekonomia, nr 222, s. B4) stwierdza: „Kto śmiałby domagać się natarczywie wyjaśnień na temat budżetu w obliczu wielkiej tragedii, która wstrząsnęła światem? Kto mógłby zakwestionować oczywiste twierdzenie, że po 11 września tego roku obrót wydarzeń w gospodarce globalnej stał się praktycznie nieprzewidywalny? Wszystko to prawda. Postterrorystyczny wzrost niepewności nie podlega dyskusji. Tyle że nie stanowi to żadnego usprawiedliwienia dla głuchego milczenia, jakie naraz zapadło wokół naszych problemów gospodarczych. Nie chciałbym, by zabrzmiało to cynicznie, ale wydaje się, że amerykański koszmar, skutecznie odwracający na dobre dwa tygodnie uwagę opinii publicznej od spraw krajowych, pozwolił ustępującemu rządowi łatwiej dopełznąć do wyborów bez ujawnienia projektu przyszłorocznego budżetu”. Nie da się ukryć! Faktem jest, że opinia społeczna została uśpiona wydarzeniami zza oceanu i związanym z nimi strachem, przerażeniem i bezradnością. Nie ma się jednak co dziwić takie sytuacje nie mają miejsca na co dzień. Dalej autor pisze: „[...]na dobrą sprawę nie jest dla nas jasne, jakie będą długotrwałe reperkusje wydarzeń w Stanach w światowej gospodarce. Pierwsze reakcje na odwieszenie notowań na rynkach amerykańskich nie dają jeszcze podstaw do wyrokowania o skutkach długofalowych, jak zachowania konsumentów, inwestorów, przewidywania inflacyjne gospodarstw domowych i rynków finansowych. [...]nie wiedząc nic pewnego o gospodarce światowej, nie sposób prognozować ani popytu zewnętrznego, ani przewidzieć sentymentu inwestorów dla naszego rynku, będącego przecież wciąż tylko jednym z rynków wschodzących [...]”. Te trafne spostrzeżenia rzucają światło na naszą sytuację jako ekonomicznego partnera europejskich oraz światowych rynków, od których jesteśmy w dużym stopniu uzależnieni. Inwestorzy zagraniczni bowiem nie spieszą się z decyzjami o wchodzeniu na nasz rynek. Powodów jest obecnie wiele, a na czele stoi wspomniany już wcześniej zastój gospodarki ogólnoświatowej. Niestety takie dziedziny jak motoryzacja, elektronika, czy zaawansowane technologie nie rozwijają się obecnie zbyt dynamicznie. Poza tym tempo rozwoju prywatyzacji w Polsce jest również wolniejsze w stosunku do wcześniejszych założeń. Nie udaje nam się jak na razie stworzyć korzystnych warunków, na jakich firmy prywatne mogłyby zatrudniać swoich pracowników. Zdaniem specjalisty Andrzeja Sadowskiego, który wypowiadał się w „Rzeczpospolitej” (Ekonomia, Nr 227, s. B2): „[...] spadek wzrostu gospodarczego jest właśnie wynikiem bezrobocia. Te osoby, które są bezrobotne, nie wytwarzają dochodu narodowego, nie tworzą wartości dodanej i w rezultacie mamy mniejszy wzrost gospodarczy. [...]Dotychczas sektor prywatny tworzył więcej nowych miejsc pracy, niż ubywało ich w sektorze publicznym czy w restrukturyzowanych zakładach. Dlatego w Polsce bezrobocie do 1998 r. regularnie spadało. Proces masowych zwolnień istniał cały czas, ale gospodarka miała nieprawdopodobną siłę tworzenia nowych miejsc pracy. Ten proces został przerwany i zaczęła się tendencja odwrotna. Stąd pojawia się rosnące bezrobocie [...]Barierą dla przedsiębiorcy jest koszt pracownika. Tym bardziej że oprócz niego dochodzą podatki i inne zobowiązania, które państwo przez ostatnie lata wielokrotnie zwiększyło, [...]” Jednym słowem w Polsce nie opłaca się na dziś dzień zatrudniać pracowników. Na pewno taka sytuacja nie poprawi podupadającej finansowo-ekonomicznej kondycji państwa. Kwestia bezrobocia to problem niebanalny i nasilający się wraz z zastojem gospodarki. Nie powinien więc dziwić fakt, iż ponad 40% Polaków w wieku produkcyjnym ma zamiar wyjechać z kraju po naszym wejściu do Unii Europejskiej., aby szukać pracy. 13 spośród 15 krajów Unii Europejskiej jest gotowych otworzyć swój rynek pracy dla Polaków wraz z przystąpieniem naszego kraju do wspólnoty. Wstrzemięźliwe pozostają tylko Niemcy oraz Austria. Z drugiej strony, mimo wszystko rośnie zainteresowanie inwestorów zagranicznych polskim rynkiem z powodu względnego spokoju, jaki oferuje geopolityczne położenie naszego państwa. Polska nie ma na arenie międzynarodowej zdeklarowanych wrogów. Jest krajem bezpiecznym w oczach zagranicy i z tego powodu, w świetle ostatnich tragicznych wydarzeń w USA, świetnym materiałem na potencjalne inwestycje wymagające stabilności. Niestety zmiana parlamentu i wynik wyborów również początkowo niekorzystnie wpłynęły na nastroje społeczne. Obawa przed koalicją SLD-PSL i wydłużeniem się czasu uporządkowania finansów państwa spowodowała, że inwestorzy krajowi wstrzymali się z wydatkami. Czy widmo recesji jest zatem realne? Opinii jest wiele, przeważają niestety te pesymistyczne. Można jedynie spekulować, co przyniesie nam przyszłość. Nic dobrego nie wróży ogromna dziura budżetowa państwa oraz przyszłoroczne założenia budżetowe. Cięcia i jeszcze raz cięcia, poczynając od „budżetówki”, a kończąc na długofalowych inwestycjach. Rząd zdążył na czas (do 30 września) złożyć projekt budżetu na ręce marszałka Sejmu. Jak wiadomo nie zrezygnowano z kontrowersyjnego podatku importowego oraz waloryzacji płac sfery budżetowej. Nowo utworzony rząd zdecydował zaś o redukcji zatrudnienia na stanowiskach kierowniczych „budżetówki”. Zobaczymy, jaki skutek przyniosą zakładane zmiany! Wydają się one być nieco radykalne, ale dzięki nim skarb państwa powinien wiele zaoszczędzić. Jeśli chodzi o PKB to GUS informuje, że w drugim kwartale tego roku w stosunku do analogicznego okresu w ubiegłym roku zwyżkował on tylko o 0,9 proc. W pierwszym kwartale br. wzrost wynosił jeszcze 2,3 proc. Nie wygląda na to, aby obecny miał nam przynieść przełom. W analogicznym, drugim kwartale ubiegłego roku, gospodarka rozwijała się w tempie 5 proc., w czwartym 2,4 proc. „Wzrost PKB w drugim kwartale 2001 roku o 0,9 proc. w skali 12 miesięcy potwierdza znaczne spowolnienie wzrostu gospodarczego. To najniższy wskaźnik od 1996 roku, odkąd GUS prowadzi kwartalne badania wzrostu PKB”, powiedział prof. Janusz Witkowski, wiceprezes GUS. Według badań GUS-u koniunktura w przemyśle we wrześniu była gorsza niż przed miesiącem i gorsza niż we wrześniu w siedmiu ostatnich latach. Podobnie było w handlu oraz w segmencie sprzedaży usług. „Rzeczpospolita” (Ekonomia, Nr 232, s. B2) pisze: „Spośród przedsiębiorstw badanych przez GUS, 15 proc. informowało o poprawie koniunktury we wrześniu, a 29 proc. o jej pogorszeniu. Firmy publiczne oceniały swoją sytuację znacznie gorzej niż prywatne. W rezultacie, ogólny wskaźnik koniunktury wyniósł minus 14 (minus 10 w sierpniu). Oznacza to, że taką przewagę procentową mają firmy, w odczuciu których ich sytuacja we wrześniu pogorszyła się, nad tymi, którym się poprawiło. We wrześniu odnotowano ograniczenia popytu w skali zbliżonej do sierpniowego. Spowodowało to, że wytwórcy nadal ograniczali bieżącą produkcję. Przewidywania dotyczące przyszłego popytu są nadal optymistyczne i gorsze niż w poprzednim miesiącu. W październiku produkcja przemysłu może wzrosnąć nieznacznie. Zwiększyły się i tak nadmierne zapasy wyrobów gotowych. W najbliższych trzech miesiącach przedsiębiorcy spodziewają się pogorszenia sytuacji finansowej swoich firm. Można też oczekiwać dalszych zwolnień pracowników”.
Na początku XXI wieku życie bez wielu urządzeń elektrycznych wydaje nam się bardzo trudne, wręcz niemożliwe. Ułatwiają nam one pracę w biurach, w domu, dostarczają rozrywki. Często jednak nie zdajemy sobie sprawy, że są one także źródłami szkodliwych dla człowieka jonów dodatnich, czyli tzw. elektrosmogu. Jego szkodliwe działanie polega na gromadzeniu się jonów dodatnich, powodujących pogorszenie jakości powietrza w pomieszczeniach, co z kolei działa niekorzystnie na samopoczucie tak fizyczne, jak i emocjonalne. Najważniejsze źródła niekorzystnych jonów
dodatnich to:
*monitory komputerów;
*telewizory i radioodbiorniki;
*grzejniki elektryczne;
*suszarki, odkurzacze, kuchenki; mikrofalowe itp.;
*dym tytoniowy.
Badania naukowe wykazały, że odpowiednia dla człowieka ilość jonów ujemnych w otoczeniu to ok. 1000 1500/cm3. W zamkniętych pomieszczeniach, w których pracuje kilka osób, ilość jonów ujemnych może spaść nawet do 200/cm3. Pozytywne działanie jonów ujemnych można odczuć zwiedzając Kopalnię Soli w Wieliczce, będąc nad morzem, czy choćby spacerując bezpośrednio po burzy. Ważne jest więc dbanie o to, aby w pomieszczeniach, w których pracujemy, zredukować do minimum elektrosmog. Najtańszym i najprostszym sposobem walki z elektrosmogiem jest regularne wietrzenie pomieszczeń, szczególnie takich, w których przebywa kilka osób, jest dużo urządzeń elektrycznych i w których pali się papierosy. Można także korzystać z jonizatorów powietrza, jednak są to dość drogie urządzenia. Ale w redukcji elektrosmogu sprawdza się również lampa wykonana z kryształu soli, który jest naturalnym jonizerem powietrza i efektywnie podnosi poziom jonów ujemnych w pomieszczeniach. Efekt jonizacji powietrza przez sól wynika z odkrytych już wiele lat temu jej właściwościach fizykochemicznych. W lampach solnych efekt jonizacji jest dodatkowo zwiększony poprzez rozgrzanie kryształu soli żarówką, co korzystnie wpływa na nasze samopoczucie. Sól krystaliczna jest bardzo pomocna w leczeniu wielu schorzeń. Bioenergoterapeuci 
i homeopaci w Europie Zachodniej od dawna polecają lampy z soli krystalicznej jako wspomaganie w leczeniu alergii, astmy, chorób układu oddechowego i układu krążenia. Często stosowane są także przy leczeniu reumatyzmu. Ze względu na swoje piękne i bogate kolory lampy solne są też wykorzystywane w terapii kolorami, czyli chromoterapii. Ich kojące światło pomaga osobom znerwicowanym i cierpiącym na bezsenność. O leczniczej właściwości soli świadczy fakt, że górnicy pracujący przy wydobyciu soli znacznie rzadziej cierpią na choroby układu oddechowego. Naukowe, wieloletnie badania nad wpływem mikroklimatu w kopalniach soli na zdrowie człowieka doprowadziły do utworzenia podziemnego sanatorium w Kopalni Soli w Wieliczce. Miejsce to jest ogromnie cenione przez ludzi dotkniętych chorobami układu oddechowego. Dzisiaj, kiedy otacza nas tak wiele produktów ze sztucznych materiałów, naturalna lampa solna ma unikatową wartość i z pewnością może przynieść nam wiele pożytku.
Najstarsze wzmianki o znanym i znaczącym zagłębiu kamieniarskim okolic Bolesławca pochodzą z XII wieku. Nie jest więc zaskoczeniem, że przez tyle pokoleń zbudowano z piaskowców tego regionu ogromną ilość najróżniejszych obiektów budowlanych. Piaskowce były też surowcem dla kamieniarstwa nagrobkowego, w tym epitafijnego, także dla rzeźbiarzy. Z piaskowców o specjalnych cechach wykonywano koła młyńskie otoczaki. Piaskowce bolesławieckie są osadami jednostki geologicznej zwanej depresją północnosudecką. Najstarszym poziomem jest dolnotriasowy piaskowiec lwówecki, szaroróżowy o zmiennym ziarnie w ławicach. Był on eksploatowany przez kilkaset lat na kamień łamany i drobne elementy budowlane. Po II wojnie światowej eksploatacji nie wznowiono. Cztery następne poziomy należą do górnej kredy i występują w cenomanie, turonie, koniaku i santonie. Piaskowce cenomańskie, grubo- i średnioziarniste, o spoiwie ilasto-krzemionkowym posiadają dobre właściwości fizykomechaniczne. Dawniej eksploatowano je na podwaliny domów, cokoły mostów, na budownictwo sakralne. Piaskowce turońskie, jasnoszare i jasnożółtawe, nierównoziarniste, wyjątkowo równoziarniste, patynują na kolor ciemnoszary. Były one eksploatowane dawniej w Płakowicach, obecnie dzielnicy Lwówka Śląskiego. Piaskowce koniackie są jednolicie wykształcone na całym obszarze depresji i są najwartościowszym surowcem budowlanym, gruboławicowym, drobnoziarnistym z niewielkim udziałem spoiwa ilastego. Patyna zmienia kolor piaskowca z jasnoszarego lub jasnożółtego na ciemnoszary. Duży udział krzemionki i dobra zwięzłość są korzystnymi cechami na różne elementy budowlane, rzeźby, a nawet kamienie szlifierskie lub młyńskie. Ze znanych kamieniołomów należy wymienić: Czaple, Nową Wieś Grodziską, Zbylutów, Kotliska, Wartę Bolesławiecką, Wartowice, Rakowice Małe (Rakowiczki) 
i Żerkowice. Imponujące są ilości wydobytych piaskowców tego poziomu a wykonane prace rzeźbiarsko-kamieniarskie budzą niekłamany podziw mistrzów-artystów tamtych pokoleń. Piaskowce santońskie, najmłodsze pod względem geologicznym, różnoziarniste o stosunkowo niskiej zwięzłości. Były kiedyś eksploatowane w Osieczowie i Ocicach koło Bolesławca.
Występowanie piaskowców, skrótowo opisanych powyżej, przedstawia schematyczna mapa wg J. Milewicza. Piaskowce depresji północnosudeckiej występują od wieków w architekturze niemal wszystkich starych miast, zamków, klasztorów i nekropolii Dolnego Śląska i w znacznym stopniu także regionów sąsiadujących. Transport kamienia na coraz większe odległości wymagał kiedyś pokonania niewyobrażalnych trudności. Wydobycie i transport, załadunek i wyładunek, odbywały się przy znacznym udziale mięśni. Zasadniczą rolę odgrywała pomysłowość w wykorzystaniu prostych narzędzi. Od połowy XIX wieku transporcie bardzo pomogła rozbudowująca się sieć kolejowa. Pod koniec XIX wieku w obróbce piaskowców pracę ręczną w coraz większym stopniu przejęły maszyny. Do I wojny światowej piaskowce kredowe okolic Bolesławca i Lwówka Śląskiego były już szeroko znane na całym obszarze ówczesnych Niemiec, a więc także na terenach polskich pod zaborem pruskim. Przyczyniła się do tego firma założona w 1776 roku w Kassel (Jan Henryk Wimmel). Współpracowała ona z najsłynniejszymi niemieckimi architektami (C.G. Langhans i jego syn, C.F. Schinkel, A. Stüler, L. Persius i inni). W 1872 roku firma przenosi się do Bolesławca pod nazwą Zeidler & Wimmel. Zakupiono kamieniołomy: Wartowice, Rakowice, Żerkowice, Płakowice, Czaple. W roku 1884 firma zatrudniała już ponad 800 osób. Realizuje się bardzo duże projekty w tym Reichstag w Berlinie (od 1894), Muzeum Steiglitza w Sankt Petersburgu (do 1896) i zamek cesarski w Poznaniu (do 1910). Firma rozwija się dalej. W roku 1939 ma już 7 zakładów obróbczych, 21 kamieniołomów (w tym także łomy wapieni muszlowych, bazaltów i granitów) i zatrudnia ok. 1600 pracowników. Obecnie siedzibą firmy jest Kirchheim koło Würzburga. Spis prac w piaskowcu, wykonanych przez firmę Zeidler & Wimmel do roku 1945 obejmuje imponująco długą listę obiektów. Przeważają obiekty monumentalnej zabudowy Berlina i Poczdamu. Wśród nich należy wymienić: Reichstag, Kolumnę Zwycięstwa (Siegesäule), Reichsbank, zoo, Wyższą Szkołę Techniczną, hotele: „Astoria”, „Adlon”, „Fürstenhof”, „Atlantic”, Dom Sztuki, katedrę, fontannę Herkulesa, pomnik cesarza Wilhelma, Landtag, pałace i ogrody (Sanssouci) w Poczdamie. Dekorację piaskowcową z okolic Bolesławca posiada również wiele prestiżowych gmachów w innych miastach. Są to: Rotterdam, Amsterdam, Brema, Hamburg, Oldenburg, Kilonia, Neusterlitz, Gryfia, Szczecin, Olsztyn, Poznań, Wrocław, Opole, Katowice, Zabrze, Gliwice, Racibórz, Ołomuniec (Czechy), Kunjerad (Węgry), Wałbrzych, Świdnica, Legnica, Przemków, Świeradów Zdrój, Kamieniec Ząbkowicki, Zgorzelec, Drezno, Lipsk, Dessau, Hanower, Bielefeld, Essen. Trzy najdalsze budowy to rezydencja barona von Stieglitza w Rapti koło Ługi (1896-97), Akademia i Muzeum Stieglitza w Sankt Petersburgu (1885-95) oraz Banco Aleman Transatlantico w Buenos Aires (1925-26).
W dwudziestoleciu międzywojennym piaskowce dolnośląskie nie były importowane na teren Rzeczypospolitej. Polityka ówczesnego rządu II RP, patriotyczne zachowania inwestorów
i architektów nie dopuszczały do importu kamienia (tym bardziej z Niemiec!) skoro mieliśmy własne złoża (Góry Świętokrzyskie, Krakowskie, Podole). Zamawianie piaskowców krajowych zaowocowało ożywieniem gospodarczym w rejonach ich wydobycia. Sytuacja zmieniła się diametralnie po II wojnie światowej, tj. po przesunięciu granic Polski i powrocie Śląska do macierzy. Stopniowo uruchamiano kamieniołomy, rosło zapotrzebowanie. Zmonopolizowany przez państwo sektor (kamieniołomy, zakłady przeróbcze i montażowe) pracował w systemie akordowym, co praktycznie zaowocowało rabunkową gospodarką złożami i niską jakością wykonawstwa. Coraz większe ilości piaskowca kierowano do Warszawy. Wznoszono Pałac Kultury i Nauki, Marszałkowską Dzielnicę Mieszkaniową, gmachy ministerstw (rolnictwa, budownictwa, komunikacji i innych), rekonstruowano Stare Miasto. Pewne ilości piaskowca przesłano na prestiżowe budowy do Gdańska, Łodzi, Bydgoszczy, Katowic, Krakowa, Poznania i Wrocławia. Nieoczekiwane lecz znaczne załamanie zamówień przeżyły kamieniołomy bolesławieckie w roku 1958. Przyczyną była kolejna wizyta I sekretarza Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego Nikity Chruszczowa w Polsce i jego opinia podczas zwiedzania Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej w Warszawie. Chruszczow oglądając urzeźbione elewacje i imponujące kandelabry na placu Konstytucji powiedział: „Za drogo budujecie!”. Natychmiast z komitetów partyjnych wysłano odpowiednie dyrektywy. Biura projektowe musiały „wyrzucić” kamień z projektów. Do kamieniołomów przestały przychodzić zamówienia. Czas ożywienia przyszedł dopiero parę lat później, a istotne zmiany nastąpiły dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych. Właśnie od tego czasu kamieniołomy bolesławieckie stały się ponownie strefą zainteresowania inwestorów niemieckich. Ożywienie budowlane w Niemczech oraz wymóg stosowania oryginalnego kamienia w restaurowanych budynkach historycznych spowodowały wzrost zamówień i podniesienie poziomu technologicznego. Eksploatacja i obróbka piaskowców stopniowo przechodzą na standardy zachodnioeuropejskie. Odczuwa się wzrastający napływ kapitału niemieckiego. Najlepiej rozwijająca się polska firma Kamieniarz, posiadająca kamieniołomy Czaple, Nową Wieś Grodziską, Żeliszów i Wartowice IV, pracuje głównie w Niemczech i tam posiada przedstawicielstwo z biurem przyjmowania zleceń. Lista referencyjna tej firmy jest imponująca, są na niej miejscowości ze wszystkich niemieckich krajów związkowych. Kamieniarz wykonuje renowacje i nowe prestiżowe wystroje w kamieniu. Wyzwaniem dla firmy była realizacja fasad Federalnego Urzędu ds. Wyżywienia w Karlsruhe (powierzchnia fasad 17.000 mkw.!). Również w Polsce firma Kamieniarz wykonała wiele prac w piaskowcach bolesławieckich m.in. w Warszawie (centrum Skanska, Kuria Biskupia Warszawsko-Praska), biurowiec przy ulicach Bokserskiej i Gdańskiej, seminarium duchowne, hotel Sobieski), Sopocie (hotel Rezydent), Krakowie (centrum administracyjne Pliwa S.A.), Kielcach (centrum laserowe i Biblioteka Główna Politechniki Świętokrzyskiej), Konstancinie - Jeziornej (szkoła amerykańska).
Znane od XVI wieku kamieniołomy piaskowców Rakowiczki i Żerkowice eksploatuje obecnie Kopalnia Piaskowca z Bolesławca (dawniej Bolesławieckie Zakłady Kamienia Budowlanego KAMBUD, później przejęte przez EXBUD w Kielcach). Wydobycie i przerób systematycznie wzrastają. Kamień jest doceniany zarówno ze względu na jakość, jak i dekoracyjność (jasne, ciepłe barwy). Jako „memento” chciałbym przywołać pewien fakt z czasów II wojny światowej. Otóż w czasie pochodu hitlerowskich zagonów pancernych na wschód, przygotowywano w Raczkowiczkach elementy gigantycznego pomnika, który miał być wzniesiony dla uczczenia wygranej wojny przez III Rzeszę Niemiecką. Pod specjalnymi wiatami pracowało wówczas ok. 100 kamieniarzy. Zdążyli nawet wyrzeźbić wielkiego niemieckiego orła, do którego później strzelali dla zabawy żołnierze marszałka Iwana S. Koniewa. Wiele innych elementów niedoszłego pomnika wykorzystano w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie (rok 1951 i następne). Obecnie zainteresowanie piaskowcami z okolic Bolesławca i Lwówka Śląskiego stale się zwiększa. Równolegle wzrasta również podaż. Piaskowce są prezentowane na targach kamieniarskich i budowlanych. Wydaje się, że naszedł sprzyjający okres dla kamieniołomów i zakładów przeróbczych a nawet dla zamiarów wznowienia eksploatacji w nieczynnych od lat łomach. Temat historii i aktualnego wykorzystania kamiennych bogactw (w tym piaskowców) zachodniej części Dolnego Śląska został przedstawiony w lipcu bieżącego roku na międzynarodowym sympozjum w Lwówku Śląskim, współorganizatorami sympozjum były: Polska Akademia Nauk Oddział we Wrocławiu, Urząd Miasta i Gminy Lwówek Śląski, Instytut Nauk Geologicznych Uniwersytetu Wrocławskiego, Polskie Towarzystwo Gemmologiczne oraz Polskie Towarzystwo Mineralogiczne.
autor: Henryk Walendowski
Świat Kamienia nr 6 (13) 2001
Podpisy do zdjęć i mapki
Ryc. 81 Występowanie piaskowców w depresji północnosudeckiej (wg J. Milewicza)
1 piaskowce pstrego piaskowca; 2 piaskowce kredowe; 3 kamieniołomy czynne; 4 zakład przeróbczy; 5 ważniejsze dyslokacje;
Centrum biurowo-mieszkalne Skanska Polska Sp. z o.o., ul. Gen. Zajączka
Fasada zewnętrzna z piaskowca i granitu
Stern Center Poczdam
Obie fotografie: archiwum zakładowe firmy „Kamieniarz”
Poznań, Centrum Kultury „ZAMEK”
Piaskowce: Płakowice, Wartowice, Rakowiczki
Poznań, 03.1994 r.
Fot. Z. Pniewski
Lwówek Śląski. Wieża bramy Bolesławieckiej.
Poznań, opera
Elewacja, kolumnada, rzeźby z piaskowca Czaple
Poznań, 03.1994 r.
Fot. Z. Pniewski
Przysieka Polska k. Kościana
Koło młyńskie (Kotliska?)
Jako stół ogrodowy w parku 07/36
Przysieka Polska 10.06.2001 r.
Fot. Z. Pniewski
Poznań, Biblioteka Uniwersytecka (1902), piaskowiec Wartowice ze 100-letnią patyną.
Poznań, 03.1994 r.
Fot. Z. Pniewski
Sankt Petersburg, muzeum i akademia
Sztiglica (transkrypcja z języka rosyjskiego!)
Fragment elewacji z piaskowca Rakowiczki
Fot. H. Walendowski, 1999
TSH 1800 jest maszyną do poziomego cięcia liną diamentową, przeznaczoną do podstawowego cięcia bloków kamiennych. Innowacja zaproponowana przez Thibaut bazuje na unikalnym opatentowanym systemie klinów automatycznie wstawianych pomiędzy płytami. To sprawia, że maszyna ta pracuje w trybie całkowicie automatycznym. Rozbudowa prototypu maszyny została przeprowadzona we współpracy z zakładami przetwórczymi granitu z ponad 15-letnim doświadczeniem w cięciu kamienia trakami linowymi. Prototyp maszyny pracował ponad rok (ponad 6000 godzin pracy) w wiodącym zakładzie przetwórczym pozwalając Thibaut na zebranie doświadczeń w pierwszej fazie (na przykład: zastosowano układ 2 kół zamiast 4). Nowa wersja maszyny pracuje już od miesiąca w zakładzie obróbki kamienia w Britanny (Francja). TSH 1800 jest rewolucją w technologii cięcia bloków kamiennych. Poziome cięcie przy użyciu automatycznego systemu „wstawiania klinów” daje nam przewagę nad konkurencją. TSH 1800 wzbogaca asortyment maszyn służących efektywniejszej produkcji. Wyjątkowość tej maszyny określić można następująco:
1. Kolejność cięcia według zamówień, bez wymiany bloków.
Zastosowanie w TSH 1800 liny o długości 13,62 metrów jest istotną różnicą w porównaniu z innymi maszynami tego typu. Maszyna przemieszcza się na torze jezdnym, umożliwiając cięcie bloków kamiennych bez ograniczenia długości stojących obok siebie w szeregu. Bloki mogą pozostawać na miejscu do czasu ich całkowitego wykorzystania. Planowanie i kierowanie zakładem przetwórczym staje się dzięki temu ułatwione.
2. Wysoka dokładność cięcia.
TSH 1800 cechuje się dużą precyzją cięcia dzięki użyciu nowoczesnej technologii. Zastosowanie precyzyjnych liniowych szyn toru jezdnego pozwala na oszczędność czasu podczas polerowania powierzchni płyt (gładsza powierzchnia). Dokładność wykonania powierzchni mieści się w granicach +/- 0,5 mm, dzięki czemu osiąga się znaczne oszczędności materiałów ściernych podczas polerowania. Sztywność maszyny i stabilność pracy zwiększa także żywotność liny diamentowej.
3. Minimum transportu, maksimum bezpieczeństwa.
Przemieszczanie przeciętych grubych płyt odbywa się tylko w poziomie. Do dzisiaj wszystkie płyty cięte pionowo wymagają fazy ręcznego obrotu płyty z pozycji pionowej do poziomej. Ten etap wiąże się z dużymi stratami czasu i niesie za sobą ryzyko uszkodzenia materiału, a także stwarza niebezpieczeństwo dla operatora. Koncepcja maszyny z torem jezdnym umieszczonym w podłodze pozwala na łatwiejszy transport bloków i płyt. Łatwy dostęp pozwala na użycie zarówno suwnicy jak i wózków widłowych tym samym oszczędzając czas i zwiększając bezpieczeństwo pracy.
4. Szybciej, całkowite wykorzystanie liny, praca ciągła, lepsza jakość.
TSH 1800 przecina bloki wzdłuż mniejszej szerokości, co zwiększa prędkość cięcia. Zmniejszone przez to wygięcie liny zmniejsza także ryzyko jej przedwczesnego zużycia czy zerwania. Oprócz zwiększonej żywotności liny, technologia ta daje większą szybkość cięcia (np. Indian Black średnio 1,89 m2/godz). Prędkość ruchu maszyny nie jest zmniejszana do samego końca płyty. W maszynach pionowych konieczne jest zatrzymanie posuwu pod koniec cięcia w celu wyrównywania ugięcia liny. 
5. Eliminacja pracy ręcznej.
Poziome cięcie pozwala na całkowite przecięcie bloku. Nie pozostaje żaden nie docięty fragment płyty i nie ma potrzeby ręcznego poprawiania (odłamywania). Pomijana jest także faza podnoszenia liny diamentowej po przecięciu płyty, co zajmuje czas i może być przyczyną zerwania liny czy uszkodzenia powierzchni płyt w przypadku zakleszczenia liny.
6. Szybkie i łatwe ustawianie bloków, wyeliminowanie fazy podklejania bloków.
Oszczędności czasu powstają podczas ustawiania bloku. Czas ustawienia jest zredukowany do minimum: dzięki cięciu w poziomie sprowadza się on do podklinowania bloku odpowiednio do kształtu. W przypadku cięcia pionowego konieczne jest ustawienie bloku na betonie lub jego podklejenie w celu zabezpieczenia płyt przed przewróceniem po przecięciu. W tym przypadku szybkie i łatwe ustawianie bloków sprawia, że do obsługi wystarczy jeden pracownik. W przypadku bloków lub płyt z jedną powierzchnią już przeciętą można ułożyć je na odpowiednim stole eliminując całkowicie fazę podklinowywania. TSH 1800 pozwala na użycie jej do wielu innych zastosowań. Wszystko to wskazuje, że razem z maszyną TSH1800 firma Thibaut proponuje nie tylko maszynę do cięcia bloków za pomocą liny diamentowej. Konsekwencją wprowadzenia na rynek tego pomysłu będzie zmiana organizacji zakładów przeróbczych, zwiększenie wydajności, obniżenie kosztów. Pozwoli to firmom na racjonalizowanie i optymalizowanie podstawowych składników kosztów: czasu i nakładu pracy.
Opis techniczny:
Konstrukcja spawana. Zakres ruchu wzdłużnego w trybie ręcznym przynajmniej 1100 mm. Nie ma ograniczenia ruchu wzdłużnego maszyny, gdyż zależy to od długości zainstalowanych szyn jezdnych (obecnie do 21 metrów).
Szerokość poprzeczna bloków od 600 do 1800 mm, zakres ruchu pionowego 1600 mm w trybie automatycznym i 2000 mm
w trybie ręcznym.
Silnik główny 11 kW ze zmienną prędkością ruchu liny.
Zakres prędkości posuwu pionowego i wzdłużnego:
od 10 mm/min do 4250 mm/min. Dokładność wzdłużnego
i pionowego pozycjonowania:
0,05 mm. Automatyczne zmywanie toru jezdnego i kół pozwala uniknąć gromadzenia błota.
Wymiary gabarytowe maszyny
w mm: 3200 x 6100 x 4800.
TAMTRON - UNIA oferuje profesjonalną wagę do ładowarek kołowych, różniącą się od wszystkich innych urządzeń wagowych, stosowanych na rynku, inteligentnym oprogramowaniem. Waga może być instalowana na każdym typie ładowarki kołowej: STALOWA WOLA, VOLVO, CATERPILLAR, CASE, KOMATSU, UN i innych. Z większością wymienionych firm współpraca opiera się na zasadzie umów lub zatwierdzonych procedur instalacji. Zasada procesu ważenia jest podobna do działania innych wag opartych na pomiarze ciśnienia układu hydraulicznego.
Proces ważenia jest dynamiczny, dzięki czemu zawartość łyżki ładowarki jest
zważona natychmiast i dokładnie (zatwierdzenia typu i certyfikaty GUM, PTB i OIML). Ważenie dokonuje się w trakcie podnoszenia łyżki ładowarki. Pomiar masy jest realizowany za pośrednictwem 2 czujników HBM P 8 montowanych na cylindrach hydraulicznych. Nominalne ciśnienie wynosi 500 bar. Czujniki są zabezpieczone przed przeciążeniem poprzez reduktor ciśnienia. Terminal wagowy jest wyposażony w duży, czytelny i graficzny wyświetlacz ciekłokrystaliczny i alfanumeryczną klawiaturę. Aby rozpocząć ważenie, musisz tylko włączyć wagę, podnieść i opuścić łyżkę ładowarki. Waga jest gotowa do ważenia!
Nowa waga do ładowarek TAMTRON drukuje kwit ważenia o wymiarach 105 x 210 mm zawierający informacje o kliencie, adresie, materiale, samochodzie, przyczepie, kierowcy, cenie itp. Waga jest bardzo łatwa i przyjazna w obsłudze dzięki inteligentnemu oprogramowaniu. Pozwala na indywidualny wybór i połączenie informacji z pamięcią, na przykład jest możliwe otrzymanie kompletnego kwitu wagowego zawierającego wybrane dane (klient, materiał, samochód itp.) po wprowadzeniu krótkiego kodu numerycznego. Można wprowadzać zmiany i dodawać więcej informacji bezpośrednio na wyświetlaczu wagi (nie dotyczy to oczywiście wyniku ważenia). Operator i kierowca nie muszą już dopisywać żadnych informacji ręcznie na kwicie wagowym. Wydrukowany kwit wagowy zawiera wszelkie żądane informacje po przyciśnięciu jednego klawisza funkcyjnego, podobnie jak w biurze przy użyciu komputera. Użytkownicy ładowarek kołowych wybierają inteligentną wagę TAMTRON, aby nie mieć żadnej pracy związanej z ręcznym wystawianiem dokumentów. Kierownictwo ma każdego dnia dokładne dane dotyczące ważonych materiałów, które w łatwy sposób mogą być przenoszone bezpośrednio do komputera w biurze. Ponadto specjalny program zapewnia pełną kontrolę pracy ładowarki w zakresie czasu pracy, wyłączenia wagi, pozostawania ładowarki w trybie nie ważącym i innych nieprawidłowościach. Waga automatycznie zapamiętuje ostatnie 1100 kwitów wagowych w pamięci wewnętrznej. Operator może drukować kwity wagowe na bieżąco lub z opóźnieniem oraz w każdym czasie kopie kwitów.
Raporty i prowadzenie magazynu
Waga TAMTRON może być wyposażona w program magazynowy. Używając tego wyjątkowego programu operator może zachować dziesiątki różnych materiałów w różnych miejscach (tworzyć magazyn), może otrzymać sumę załadowanych materiałów na wyświetlaczu lub na raporcie. Operacje bieżącego załadunku pojazdów i wydawania aktualnych kwitów wagowych mogą odbywać się równocześnie z przekazywaniem danych i tworzeniem magazynu materiałów. Operator może wydrukować raport wydanych towarów
i zapasów magazynowych w rozbiciu na materiał, datę i czas. Możliwe jest także kreowanie raportów w okresach dziennych, tygodniowych, miesięcznych i rocznych w rozbiciu na klienta, materiał i zgodnie z innymi wymaganiami.
TAMTRON - UNIA
40 - 687 Katowice,
ul. Sobocińskiego 19 a
tel. (0-32) 202-67-67,
fax (0-32) 205-91-91
serwis (0-32) 201-48-48
www.tamtron.com.pl, www.uniawagowa.pl
email:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.
Skorzystaj z naszej prenumeraty.
Zamów całoroczną prenumeratę Świata Kamienia!
| 45-837 Opole, ul. Wspólna 26 woj. Opolskie Tel. +48 77 402 41 70 Biuro reklamy: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. Redakcja: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. |
