Jak neolityczni budowniczowie, korzystając tylko z kamiennych i drewnianych narzędzi, wyrzeźbili kamienne filary Stonehenge na szczytach wzgórz zachodniej Walii i w jaki sposób zostały przetransportowane ponad 230 kilometrów na równinę Salisbury?

Naukowcy mają już odpowiedź na to drugie pytanie. Wieprzowy tłuszcz, a nie kosmici! Tak do Stonehenge przeniesiono potężne głazy. A przynajmniej tego zdania jest dr Lisa-Marie Shillito, archeolożka z Uniwersytetu w Newcastle. Resztki tłuszczów zebrane z ceramicznych skorup znalezionych w osadzie budowniczych Stonehenge to nie tylko zwykłe ślady po posiłkach. Nowe odkrycia podają w wątpliwość teorie głoszące, że głazy były transportowane drogą morską. Tym bardziej że każdy inny neolityczny pomnik w Europie został zbudowany z megalitów pochodzących ze stanowiska w odległości nie większej niż 16 km.

„Niektórzy są przekonani, że głazy były transportowane na południe, w rejon Milford Haven, umieszczane na tratwach, przeprawiane przez Bristol Channel, a potem w górę rzeki Avon – mówi prof. Kate Welham z Bournemouth University.
– Ponieważ znalezione kamieniołomy były na północnych zboczach wzgórz Preseli, bardziej prawdopodobne wydaje się teraz, że transportowano je po prostu drogą lądową”. To właśnie wieprzowy tłuszcz miał chronić kamienne głazy przed ich uszkodzeniem.

Poszczególne bloki opuszczano prawdopodobnie za pomocą lin i drewnianej konstrukcji na rodzaj sań, którymi je odwożono na miejsce spoczynku. Badania szczątków drewna z takich platform w Craig Rhos-y-felin i Carn Goedog rzucają nowe światło na prace transportowe zrealizowane około 3000 lat przed naszą erą.